Blog

Zaterdag 19 mei 2012

Tweede plaats in Rollegem-Kapelle   

Op vraag van m’n trainer liep ik vandaag in Rollegem-Kapelle.

Onder een stralende zon startten we met 162 lopers voor zo’n 4,5km. Hoewel het parcours niet superlastig was, zaten er toch een aantal stukjes vals plat in wat een goede indeling van de koers toch wel noodzakelijk maakte. Na iets meer dan 500m kregen we het eerste stukje vals plat voorgeschoteld. Sam Lepoutre, ook in de ‘goede’ handen van trainer Luc en ikzelf versnelden om beurt. Achter ons kraakte het, maar ikzelf moest ook een paar lengtes toegeven op man in vorm, Sam.

Samen met Frederik Debacker liep ik dan al voor de tweede plaats. Een paar versnellingen later moest ook Frederik eraf en liep ik solo naar een tweede stek. Even dacht ik nog te naderen op Sam, maar de kloof was groot genoeg en Sam was ook sterk genoeg. Achter mij was de kloof met Lieven Demeestere, die ondertussen opgerukt was naar een knappe derde plaats, te groot en kon ik dus ‘rustig’ de wedstrijd uitlopen.

Heel tevreden met de prestatie want elke wedstrijd loop ik sneller en sneller. Met een gemiddelde van 18km/u kom ik terug onder de mensen. Er moet nog wat bij, maar het gaat de goede richting uit.

Bedankt aan de vele supporters langs de weg. De aanmoedigingen deden deugd!

Zondag 13 mei 2012

Meer dan geslaagde eerste triatlon     

Vandaag stond mijn allereerste triatlon op het programma. Met de Ros Beiaardtriatlon in Dendermonde had ik bewust voor een korte afstand gekozen, vooral omdat ik toch nog wat schrik had voor het zwemmen in open water.

En ik moet toegeven, ik was in de laatste jaren nog nooit zo nerveus geweest voor een wedstrijd. Als een klein kind dat naar Sinterklaas moet en vreest om Zwarte Piet op zijn weg tegen te komen…of zoiets.

En dat nerveus gedoe bleef tot aan de start.

Bij deze het relaas van mijn eerste triatlon:

Vijf minuten voor de start duik ik het water in. Niet eens zo koud dat water, waar ik vooraf toch voor had gevreesd. Na wat los te zwemmen besefte ik al snel dat het zwemmen geen lachertje zou worden. Geen vijf centimeter zie ik voor me uit in het water van de Dendermondse forten.

Een tijdje later gaat het startschot en probeer ik met helse slagen de meute te volgen. De eerste vijftig meter gaan vlot, de volgende vijftig minder. De slag is niet perfect, de ademhaling al evenmin. Ik krijg een licht paniekerig gevoel…’t zal toch niet waar zijn zeker? Ik schakel bewust een versnelling lager en moet uiteindelijk zelfs schoolslag beginnen zwemmen. Totale afgang denk ik bij mezelf, terwijl ik de snellere mannen zo van me zie wegzwemmen.

Veel denken zit er nu niet meer in, overleven, proberen te zwemmen en zo snel mogelijk uit dat water geraken.

Na een veel te lange zwembeurt en ver achter de kop van de wedstrijd, struikel ik uit het water. Struikelen is het juiste woord, want na het heen en weer schommelen in het water lijkt het alsof ik een volledig vat bier achterover heb gekapt en daarna nog even op de break dance ben gaan zitten.

Een vlotte wissel verder zit ik al op de fiets en vertrek ik als een speer voor een 25km lange tijdrit. Is het de ontgoocheling van het zwemmen? Ik weet het niet, maar ik vlam er echt vandoor. Na een 500 –tal meter heb ik de eerste fietsers voor me te pakken. Ze proberen aan te klampen maar moeten al snel lossen. Wat verder zie ik twee groepjes voor me uit rijden. Opnieuw rij ik er naartoe en laat de fietsers ter plaatse. Na nog een paar enkelingen te hebben opgeraapt gaapt de grote leegte. In de verste verte geen fietsers meer te zien. Ik blijf vlammen, kom toch nog een enkeling tegen en vlieg zelf bijna uit de bocht. Een beetje te voortvarend… Halfweg de eerste ronde. Langs het water probeer ik nog een tandje bij te steken, letterlijk en figuurlijk. Bij twee kleine verhogingen in het wegdek vlieg ik letterlijk van de grond. Het gaat snel, ik voel het… maar het moet. In de verte zie ik plots de volgende groepjes voor me uit rijden. Ik moet er naartoe.

Opnieuw geraak ik erbij, opnieuw laat ik ze ter plaatse. Ik hoop dat er toch iemand meekan, anders wordt het nog een lange tijdrit (wetend dat ik daarachter nog moet lopen). Eentje probeert het, maar heel veel hulp heb ik er niet aan. Ik besluit dan maar om alleen verder te gaan.

Op het einde van de eerste ronde roept ex-collega Bart, die staat te supporteren, me toe: 1’40” achter op Steve, een andere kennis. De tweede ronde blijf ik vlammen en vooraleer ik het weet heb ik Steve te pakken.

Ik wissel op een 30ste plaats, na een 30 à 35 plaatsen te hebben goedgemaakt met de fiets.

Het lopen gaat redelijk en ik kan in de afsluitende twee ronden nog opschuiven naar een zestiende plaats. Een onverhoopt succes voor de eerste triatlon!

Maar ook een ontnuchtering: er is nog veel zwemwerk aan de winkel, vooral het aanpassen in open water zal nog wat leertijd met zich meebrengen.

Maar ik heb nog tijd. Afspraak volgend jaar voor de kwart afstanden. Eens dit slaagt, dan durf ik spreken over een Iron Man…

Maar daar zijn we nog lang niet. Een mens moet een doel voor ogen hebben zeker…? :-)

Zondag 6 mei 2012

Net geen podium in Desselgem             

Na de overwinning van vorige week was het doel om in Desselgem opnieuw wat sneller te lopen.
Aan de start werd me meteen de favorietenrol toebedeeld door de speaker omdat ik bij een vorige editie een aantal jaar terug de wedstrijd nog gewonnen had. Wist de man veel dat ik ondertussen het een en ander had meegemaakt :-)

Met Stijn Vermeulen, Joost Dewaele en Dieter Roelandt kreeg ik drie mannen voor me die van meet af aan erin vlogen. Het ging er redelijk hard aan toe. Samen met Dieter streed ik voor de derde plaats. Elk om beurt versnelden we, maar het duurde tot de laatste 500m vooraleer Dieter met een definitieve versnelling mij eraf kreeg. Gemengde gevoelens want ik had graag het podium gehaald, maar opnieuw een stukje sneller dan vorige week.

Zaterdag 28 april 2012

Eerste overwinning is binnen

But first things first. Al een tijdje geleden dat ik nog iets gepost heb op de blog, dus ben ik jullie nog een verslagje verschuldigd van de afgelopen stages.

Van 3 t.e.m. 10 maart trok ik richting het zuiden van Spanje om zon en wind te trotseren. Mojacar zegt de niet-sportievelingen niet veel, maar voor geoefende fietsers kent dit Spaanse kuststadje geen geheimen meer. Ik kan de stage eigenlijk heel kort samenvatten: ‘geen meter vlak’. Reken daar de nodige wind bij en een aangenaam zonnetje en dan heb je een heel goed trainingsparcours.

Tijdens de stage ondervond ik ook maar bitter weinig last van de knie, dus over het algemeen een heel goed gevoel hieraan overgehouden.

Met het paasweekend in zicht werd een nieuwe stage gepland. Een mini-stage met KTDC in de Vogezen. Opnieuw verre van vlak dus, en wederom een vierdaagse waar ik heel goed kon trainen.

Eerste duatlon in meer dan anderhalf jaar

Na de stages werd het tijd om wat meer op het lopen te trainen en daarvoor werden wat wedstrijden gepland. Ook stond opnieuw een duatlonwedstrijd op het programma. De eerste in één jaar en negen maanden (!), ik realiseerde me het pas toen ik aan de start stond. Met de wereldkampioen, de vice-europees kampioen, enz aan de start, wist ik meteen weer wat duatlon was: een veel te kleine wereld waarbij het niveau van de subtop nog maar eens was gestegen. Soit, voor m’n eerste wedstrijd was het vooral aanvoelen en hopen om terug onder de mensen te geraken. Een 35ste plaats was m’n deel, nog verre van m’n oude niveau maar wel terug onder de mensen.

Eerste overwinning

Sindsdien gaat het stilletjes aan bergop met de loopsnelheid. In Gistel kon ik voor de eerste keer sinds lang terug een overwinning in de wacht slepen. Een 5km aan 17,6km/u gemiddeld in toch wel redelijk zware weersomstandigheden. Goed voor de moraal en goed om verder te werken aan de snelheid.

Nog een weg te gaan, maar al een heel lang pad afgelegd. Dat van dat licht aan het eind van de tunnel…lijkt een beetje van toepassing ;-)

Maandag 13 februari 2012

Koud, koud en nog eens koud

Afgelopen weekend stond voor het eerst een loopwedstrijdje op het programma. Hoewel het veldloop was in Dadizele, achtte ik mij niet in staat om op dat parcours al meteen een rol van betekenis te gaan spelen. Te gevaarlijk voor de knie en bovendien had ik ook nog geen intervaltraining gedaan.

Daarom trok ik naar de winterloop in Deinze. Een ideale wedstrijd om zonder druk te lopen. De dag ervoor was ik half bevroren thuisgekomen van een fietstraining, dus ik wist wat me te doen stond: smeren (de benen althans) en goed induffelen. De wedstrijd was immers in de voormiddag, en dus op het koudste ogenblik van de dag.

De race zelf probeerde ik aan een redelijk constant tempo te lopen. Uiteindelijk liep ik de 3,5km aan een gemiddelde van 16,7km/u. Tevreden, wetende dat ik nog geen intervaltraining achter de rug had.

Na de wedstrijd andere kledij aangetrokken en vertrokken voor een fietstraining langs de leieboorden. Al bij al een goed trainingsweekend, alleen was de valse noot opnieuw de knie. Na de fietstraining, voelde ik opnieuw redelijk wat pijn. Het is eigenlijk de afgelopen weken steeds hetzelfde verhaal. De algemene conditie is goed, nu zou ik moeten werken aan mijn snelheid, maar dan heb ik steeds terug last van de knie.

Het wordt dus opnieuw een bezoekje aan de dokter en verder onderzoeken wat de juiste oorzaak is van de blijvende ontsteking. Hoogstwaarschijnlijk zijn dit de losstaande knieschijven die ik van bij m’n geboorte heb meegekregen (J). Alleen moet nu een oplossing kunnen worden gevonden voor dit probleem. Eens die er is, kan ik weer voluit gaan. Ondertussen blijft het bij conditie onderhouden en af en toe een klein beetje snelheid er tussen steken. Kwestie van de kloof op de concurrentie niet nog groter te laten worden.

Zaterdag 31 december 2011

Een terugblik…

2011 werd een heel bewogen jaar, zowel voor mezelf als in het algemeen. Sta me toe hier niet terug te blikken op het afgelopen politieke jaar, want dan zal ik redelijk wat pagina’s moeten neerpennen. Ik ga het ook niet hebben over de financiële crisis anders raakt mijn rode inkt op. Neen, gewoon een korte terugblik op een toch wel heel kort sportjaar voor mezelf.

Eigenlijk kan ik de eerste zes maanden in een paar woorden samenvatten: operatie en revalidatie. In maart ging ik onder het mes en de maanden daarop werd het herstellen, lijdzaam toezien hoe de spiermassa in mijn benen zienderogen afnam, revalideren en vooral afzien. Eind juni kon ik al eens denken aan wat fietsen. De fietstrainingen verliepen redelijk vlot en op 15 augustus kon ik met KTDC-ploeggenote Kathy en VACBL-clubmakker Bert deelnemen aan de trio-triathlon te Izegem. Met een gemiddelde van 40km/u een geslaagde eerste test.

In september kon ik dan ook weer aanknopen met de looptrainingen en tegen midden oktober begon ik met lichte intervaltrainingen.

Hoewel het in het lopen meer moeite vergde en vergt om terug een beetje op niveau te geraken, kon ik toch al wat wedstrijden lopen. In Deinze en Ursel eindigde ik respectievelijk 2de en 4de (de eerlijkheid gebied me te zeggen dat de bezetting niet zo sterk was), maar pas in december kon ik terug boven de 17km/u lopen. De kerstcorrida in Deerlijk werd aan het programma toegevoegd als snelheidstraining. Een beginnersfout (te weinig opwarmen en te veel staan tateren met de supporters en een te snelle start voor nog maar een derde wedstrijd) zorgde ervoor dat ik een verrekking opliep aan de hamstring.  De wedstrijd van Sint-Eloois-Winkel een week en een dag later werd dan ook geen al te groot succes. Met een trage start (om de hamstring niet te forceren) begon ik in zowat 50ste positie. Uiteindelijk nog een gemiddelde van 17km/u en een 16de plaats.

En met deze wedstrijd viel ook een doek over mijn heel korte seizoen. Het wordt nu hopen dat de knie volledig herstelt, want het herstel is niet zoals gewenst (nog steeds pijn).

De objectieven voor volgend jaar zijn niet echt wereldschokkend. Gewoon proberen terug op mijn oude niveau te geraken en pijnloos te trainen. Als dat me lukt, dan wordt 2013 een knaller. Maar eerst 2012.

Voor het nieuwe jaar wens ik jullie allen een leuk, liefdevol, sportief en gezond 2012. Een cliché, inderdaad, maar voor zoiets val ik graag in herhaling.

Veel feestgenot!

Dinsdag 20 december 2011

Een impressie van een corrida (Deerlijk)

In normale omstandigheden zou afgelopen zondag een thriller zijn geworden. De wedstrijd in Deerlijk heeft iets speciaals, iets magisch zelfs voor de meeste VACBL-leden, en dus zorgt dit steeds voor de nodige spanning voorafgaand aan de wedstrijd.

Dit jaar kwam ik met beperkte ambities aan de start, waardoor die spanning naar de wedstrijd toe toch heel wat minder, bijna nihil, is. Een kwartier voor de start is dit echter anders.

Het begint eigenlijk al bij de opwarming. In tegenstelling tot om het even welke andere wedstrijd word je constant aangesproken door supporters, medelopers,… Ik verbaas me er elk jaar opnieuw over hoeveel volk er langs de kant staat en supportert! Het is altijd leuk een babbeltje te slaan voor de wedstrijd, maar het heeft ook als gevolg dat plots, alsof het uit het niets komt, dat ‘laatste kwartier’ voor de start daar is. Alsof het uur daarvoor voorbij is gevlogen. Snel worden de lange loopbroeken of beenstukken langs de kant in de armen van een supporter gesmeten, de betere lopers trekken nog vlug een versnelling of vijf om toch maar voor de start die hartslag even in het rood te jagen, en dan begint de omroeper door de micro af te tellen…nog vijf minuten…iedereen aan de start gevraagd…nog vier minuten…de vooroprijdende seingevers starten hun motoren. De wagen van de wedstrijdleiding slaat zijn deuren toe. Wij posteren ons vooraan aan de startlijn, er wordt wat geduwd en getrokken, de chrono wordt in het oog gehouden, net als de Miss die het startschot zal geven.

Ik zie VACBL-trainer Johan een beweging maken met zijn hand. Ik tel vijf vingers, nog vijf seconden dus…en dan een luide knal. In een mum van tijd wordt alle opgebouwde spanning losgelaten en verlaat als het ware gekanaliseerd in een explosie via de benen mijn lichaam.

Een iets te harde explosie zo blijkt, want ik voel meteen mijn rechter hamstring. Een verrekking en ik moet nog zo’n 4,950 meter afleggen. Maar het lukt om door te lopen en na 200m draai ik met de kop van de wedstrijd rechtsaf waar de wind pal op de neus komt te staan.

Hoewel ik, buiten het feit van de hamstring, de start goed verteer, besef ik maar al te goed dat dit tempo momenteel nog niet aan mij besteed is. Ik zie een aantal van mijn (vroegere) concurrenten mij passeren, maar vertik het (of kon ik niet beter?) om mee te gaan. Uiteindelijk blijf ik van dan af een constant tempo lopen. Een tempo dat in principe te traag is om een sterke tijd te lopen, maar waarvan ik weet dat dit momenteel het maximum is dat ik kan halen gespreid over vijf kilometer.

Na ongeveer halverwege de wedstrijd merk ik dat ik mijn tempo toch iets  lager moet leggen dan verwacht. Ik zie achter me een groepje naderen, maar loop zelf in op een aantal snelle starters. Vanaf dan wordt het aanklampen en overleven. Op de tanden bijten dus en proberen het maximale er toch nog uit te halen. In de laatste honderden meters hoor ik nog maar een keertje mijn naam. Ongelooflijk hoeveel supporters er langs de kant mijn naam scandeerden (trouwens, bedankt daarvoor!). Ik trek me nog eens op gang om de laatste hectometers af te leggen en passeer de eindmeet in een tijd van iets boven de 17 minuten. Meteen overheerst een gevoel van ontgoocheling. Verdoeme toch…scheelt nog veel met mijn toptijden. Maar beetje bij beetje begint het toch door te sijpelen dat dit zo slecht nog niet is. Als ik alles op een rijtje zet en zie vanwaar ik kom…dan mag ik tevreden zijn met deze tijd. Een mens mag af en toe met wat minder ook content zijn.

Na de wedstrijd heb ik nog een half uur losgelopen om toch maar de doorbloeding van mijn hamstring goed zijn werk te laten doen. Helaas heeft dit niet veel geholpen, want zowel op zondagavond als op maandag liep ik erbij alsof ik drie maal door een auto was overreden. Alles deed pijn…maar eigenlijk hoort dat zo. Het is een teken dat ik alles heb gegeven en dat  stemt me tevreden.  
 

Tot slot nog even een dikke merci aan alle supporters die het afzien onderweg wat minder zwaar maakten! Een speciale vermelding ook voor KTDC-clubgenoot Yves die een beresterke prestatie neerzette op de 15km. Petje af!

Zondag 20 november 2011

Trainingswedstrijd te Knesselare

Vandaag stond een tweede trainingswedstrijd op het programma. Tijdens de wedstrijd in Deinze, die ik liep zonder intervaltraining, haalde ik net 16km/u. Nu zijn we een aantal weken en twee intervaltrainingen verder en de verwachte vooruitgang is er. Tijdens een 5km loop in Knesselare kon ik op een geaccidenteerd parcours een tijd van 17’45” lopen, een gemiddelde snelheid van 16,9km/u.

We zijn er bijlange nog niet, maar na zo een lange tijd zonder wedstrijden is elke stap vooruit bijna als een overwinning.

De komende weken kijk ik welke wedstrijden ik nog kan lopen, zij het nog steeds met als enige ambitie wat snelheid in mijn lopen te krijgen. Ik voel wel dat de conditie nog zeker niet optimaal is. Hoewel ik naar eigen aanvoelen goed recupereer op training, voel ik dat ik conditioneel ook in de wedstrijden nog wat tekort kom. Maar wat nu nog niet is, zal wel komen.

Ondertussen staan reeds twee stages gepland begin volgend jaar. Begin maart trek ik naar Mojacar in Spanje voor een zevendaagse trainingsstage. In het paasweekend trek ik dan met de triatlonclub richting de Vogezen. Het wordt dus nu al uitkijken richting 2012!

Dinsdag 1 november 2011

Tweede plaats en MTB-training.

Het is reeds een tijdje geleden dat ik nog de tijd vond om iets te schrijven. Vandaar dus een kort verslagje van de afgelopen weken.

Na het akkefietje eind augustus, kon ik eindelijk weer de trainingen op een normale manier aanvatten. Gestaag probeer ik ondertussen opnieuw te bouwen aan een basisconditie. Met zowel zwem-, fiets- als looptrainingen. En de trainingen beginnen hun vruchten af te werpen. Ik voel me steeds beter tijdens en na de inspanningen en merk dit ook aan m’n hartslag. Twee weken geleden stond er ook al een loopwedstrijdje op het programma. In Deinze werd ik tweede na een ongenaakbare Frederik. Moet er wel eerlijkheidshalve aan toevoegen dat, op Frederik na, de tegenstand niet zo groot was. Niettemin een opsteker tijdens de lange weg terug.

Vandaag werkten we, onder de vleugels van onze trainer, een groepstraining af met de MTB. Samen met een aantal renners en collega duatleet Sam Lepoutre verkenden we de streek van Ruiselede. Het gevoel was zeker niet slecht! Het was alweer een hele tijd geleden dat ik nog op de MTB had gezeten, maar het was een aangenaam weerzien met mijn zwarte ros.

Ondanks het goede gevoel op training, is de conditie zeker nog niet top. Ik heb nog een lange en harde weg te gaan, maar ik ben er klaar voor. In Brugge heet dat ‘no sweat, no glory’. Of het nu koud zal zijn of niet deze winter, zweten zal ik ;-) Ik heb er zin in!

Zondag 28 augustus 2011

The road to victory is paved with a lot of painful misfortunes…

…en dat geldt vooral dit jaar voor mij.
Aan een ‘victory’ ben ik evenwel nog niet toe, maar het zou al een overwinning op mezelf zijn mocht ik terug voluit kunnen trainen. Want na de knieperikelen, operatie en revalidatie kon ik eindelijk terug mijn pijlen richten op het trainen. Ik heb zelfs al een ‘wedstrijdje’ achter de rug op 15 augustus.
Helaas, het mocht echter opnieuw niet zijn. Vorige week maandag slaagde ik erin om een verlengstuk te breien aan mijn ‘out of competition’ door mijn voet om te slaan. Gevolg: met gezwollen enkel naar spoed gevoerd. Resultaat: redelijke kneuzing en verrekking van de enkelbanden tot gevolg en minstens een maand niet lopen. Zwem- en fietstrainingen hangen af van het al of niet vlot herstellen.

Het lichtpuntje na de revalidatie was er nochtans, op 15 augustus in Izegem. Samen met Cathy (zwemmen) en Bert (lopen), nam ik deel aan de trio-triatlon. Dit als test, kwestie van te weten of ik in het fietsen al iet of wat niveau haalde. Met een twaalfde fietstijd (op +/- 180) en een gemiddelde van 40km/u bleek de test meer dan geslaagd. Ook al was het maar een twintigtal kilometer racen tegen de klok, ik had mezelf aangenaam verrast. Uiteindelijk werden we derde in onze categorie, met dank aan mijn twee ‘partners in crime’.
Afgelopen maandag kende ik dan opnieuw pech… Stomme val dat wel…maar wanneer is een val niet stom? Dus moet ik opnieuw een tijdje aan de kant. Geen ramp, want de focus lag sowieso toch al op volgend seizoen, maar aangenaam is dit nu ook weer niet. De voorbereidingen voor 2012 (en vooral 2013, later daarover wel meer) komen niet meteen in het gedrang en da’s het voornaamste!
Hopelijk wordt dit nu het laatste in wat ik op zijn minst een ‘pechjaar’ kan en mag noemen. We laten in elk geval de moed niet zakken…het motto ‘wat je niet kraakt, maakt je sterker’ indachtig zijnde.

Donderdag 11 augustus 2011

Terug sportman

Juli en vooral begin augustus waren productieve maanden op trainingsgebied. Drie weken verlof werden vooral gespendeerd aan trainen en conditie achterstand inhalen. Niet dat ik momenteel al in topconditie ben, verre van. Daarvoor was de periode van inactiviteit veel te lang. Maar het fietsen verloopt al redelijk goed en ik ben volop bezig aan het leggen van een basis voor volgend jaar. De looptrainingen worden momenteel nog beperkt tot een half uur, maar ik voel me goed.

De knie werkt mee, de honger is groot en ik geniet van elke training.

Aanstaande maandag neem ik deel aan de trio-triatlon te Izegem. Niet met ambitie, wel om eens te testen in het fietsen. Twintig kilometer voluit gaan zou al moeten lukken. Mijn wedstrijdpartners zijn Kathy Verhulst (ex-topzwemster) en Bert Deschodt die zal vlammen op de afsluitende 5 km. Met een beetje geluk kunnen we toch strijden voor een podiumplaats (dus toch wel een beetje ambitie, ik kan het niet laten ;-) ). Maar ik zal al blij zijn als ik een geslaagde test kan afleggen.

Wat de toekomst brengt is nog een beetje een vraagteken. Dit zal vooral afhangen van de evolutie van m’n looptrainingen. Ik mik op oktober om toch al eens een loopwedstrijdje te proberen. Maar we zien wel.

Slotsom: ik heb mijn congé goed besteed. Dinsdag is het terug ‘arbeiten’.

Maandag 4 juli 2011

Geslaagde happening en uitstel looptrainingen.

Een beetje een verwarrende titel, maar dat komt ervan als je veel in één keer wil vertellen. Het is dan ook al lang geleden dat ik nog wat gepost heb op de blog.

Na maandenlange (zeg maar een jaar voor sommige KTDCers) voorbereiding, was het zaterdag D‑day. Met de start van het Belgisch Kampioenschap kwartduatlon werd onze duatlon- en triatlonhappening op gang geschoten. Na een sabbatjaar namen we terug onze vaste stek op de kalender in. Hoewel…vaste stek… Doordat we er een jaartje tussenuit zijn geweest, kreeg vooral de triatlon op zondag concurrentie van zowel Middelkerke als St. Laureins. Toch vreemd dat de federatie drie wedstrijden in eenzelfde weekend toelaat. Niettemin mochten we op zaterdag én op zondag opnieuw heel wat deelnemers verwelkomen. Na een schitterende overwinning van Tim Van Hemel op het BK ¼ duatlon, konden de recreanten en duo’s in de namiddag zich uitleven. De zondagvoormiddag stond een sprinttriatlon op het programma met toch heel wat mooie namen. In de namiddag zorgde de kwarttriatlon opnieuw voor spektakel met uiteindelijk de verwachte topfavoriet Pieter Heemerijck als overwinnaar.

Het parcours zelf was er eentje om duimen en vingers van af te likken. Eentje waar de sterkste –zonder pech – ook steeds aan het langste eind trekt. Ook heel wat atleten deelden mijn mening hieromtrent.

Enkel de geringe belangstelling op zaterdag (eerste soldenweekend?) zorgde voor een klein wolkje aan de blauwe lucht. Maar op zondag zagen we heel wat meer supporters die onder een stralende zon mee genoten van de sportieve triatlonhoogstandjes.

Moe maar voldaan blik ik terug op een heel leuk weekend. Ik hoop dat de atleten er ook zo over denken. Tot slot nog een dikke pluim voor gans KTDC: alle atleten die voor en na de wedstrijd zich hebben ingezet om de happening in goede banen te leiden, alle leden van de werkgroep die eveneens fantastisch werk hebben geleverd en vooral Geert en Philippe, die een gans jaar door bergen werk verzet hebben voor een uitzonderlijke tweedaagse, uniek in België!

Uitstel looptrainingen

Wat mezelf betreft heb ik ook positief nieuws. Begin juni moest ik op controle bij dr. Lagast. De knie evolueerde beter dan verwacht en ik kreeg groen licht om mijn fietstrainingen op te drijven. Eind juni mocht ik ook eens proberen om 10 minuten te lopen. Fantastisch nieuws dus, als je weet dat net na de operatie nog werd gesproken van ten vroegste de looptrainingen te heraanvatten in augustus of september. In samenspraak met mijn kine werd evenwel beslist om te wachten tot na afgelopen weekend en eerst nog wat aquajogging te doen. Alles zat dus goed op schema, tot ik zaterdag op de happening mijn linkervoet omsloeg en hierbij op mijn rechterknie (knie van de operatie) terecht kwam. Vooral mijn enkel baarde mij zorgen, want die zat immens dik en ik kon er ’s avonds niet meer op lopen. Uiteindelijk blijkt vandaag dat de pijn daar toch stilaan aan het wegebben is, maar dat mijn knie terug meer gezwollen zit. De looptrainingen zullen dus nog één à twee weken worden uitgesteld.

Ik voel echter geen onoverkomelijke pijn, dus de fietstrainingen blijf ik gewoon uitvoeren.

Ondertussen kijk ik ook al uit naar een eerste competitie. Die zou er moeten komen op de trio-triatlon van Izegem, waar ik graag eens zou testen in het fietsen. Ik zoek dus nog een loper en een zwemmer om te vlammen…

Tja kijk, een mens moet ergens opnieuw beginnen hé ;-)

Woensdag 6 april 2011

Verlost van de gips

Vandaag werd ik eindelijk verlost van de gips. Om iets voor 10u deze morgen diende ik me opnieuw aan te melden in het St. Vincentiusziekenhuis te Deinze. Nog geen half uur later wandelde ik buiten…nou ja wandelen, het leek meer op het na-apen van een pinguin op oudere leeftijd.

Doordat de spiermassa van mijn rechterbeen zodanig was afgenomen, had ik telkens het gevoel dat ik door mijn rechterknie zou zakken. Het wordt dan ook de komende dagen rustig aan opnieuw leren stappen. Vanaf morgen start ik met dagelijkse kine.

Het was toch opnieuw even schrikken toen ik mijn been uit de gips trok…er zal veel ‘arbeid’ moeten worden verricht! Maar we gaan niet janken.

Het goede nieuws is dat ik binnenkort al wat mag zwemmen, of eigenlijk vooral watertrappelen. De komende weken zal ik ook al eens op de fiets mogen, maar dan zuiver op souplesse en heel rustig aan. Krachtoefeningen zullen slechts heel gestaag op gang komen en dit in samenspraak met de kinesist. Van lopen is voorlopig de komende maanden nog geen sprake.

Op naar de revalidatie nu!

Ik verlang tot de dag dat ik terug de heuvels in de Vlaamse Ardennen  kan bedwingen…en ik heb zo een gevoel dat dit nog voor deze zomer zal zijn…dat hoop ik toch…

Donderdag 24 maart 2011

Nieuwe gips

Gisteren werd ik om 10.30u opnieuw verwacht in het St. Vincentiusziekenhuis te Deinze. De halfopen plaaster moest worden vervangen door een volledig gesloten gips. Ik werd dus volledig ‘ingepakt’. Ook de nietjes die mijn knie ‘sierden’ werden eruit gehaald. De wonde is goed aan het genezen.

Hoewel we nu halverwege mijn ‘gipsperiode’ zitten en de moraal dus een beetje zou moeten stijgen, maakte deze echter de omgekeerde beweging. De afgelopen weken kon ik de spirit erin houden: vooruit denken en plannen hoe we de revalidatie zouden aanpakken, maar ook vaak de gedachten wat verzetten en niet bij de pakken blijven zitten.

Woensdag was echter redelijk confronterend…
Hoewel ik wist dat mijn spiermassa in m’n rechterbeen al heel wat zou zijn afgenomen, was het resultaat nu toch al schokkend. Veel meer dan een stokje was het niet. Dat deed echt pijn… Jaren werken en op twee en een halve week zo’n achteruitgang…pfff…

Ik wist dat de revalidatie zwaar zou zijn, nu weet ik dat ze keihard zal zijn. We zullen er ons moeten op voorbereiden.

Op 6 april mag ik uit de gips. Daarna wordt het nog een aantal dagen voorzichtig knie bewegen, gevolgd door een dagelijkse kine.

Het kan tot zes maand na de operatie (8 maart) duren vooraleer ik terug degelijk kan trainen. Dit is de dag voor m’n 30ste verjaardag. Ik hoop evenwel dat ik niet moet wachten op een verjaardagscadeau en al sneller mag beginnen trainen. Persoonlijk hoop ik nog steeds op begin juli…maar we zien wel.

Genoeg negatief gedaan nu, maar het moest me toch even van het hart. Op nu naar de revalidatie en het werken aan de weg terug. Zoals ik reeds eerder heb gesteld, ik ben van plan om beter dan ooit terug te komen…no matter what it takes (voor alle duidelijkheid op legale manier hé).

Zondag 20 maart 2011

Spaghettitraining

Neenee, ik ben nog niet beginnen trainen. De titel verraadt geen alternatieve training die ik zou hebben uitgevoerd. Vandaag was gewoon de dag waarop KTDC in groep ging trainen om erna pasta à volonté te verorberen.

En ik heb toch wel m’n deel van het werk gedaan. Het trainingsgedeelte moest ik noodgedwongen aan me laten voorbijgaan. Het ‘spaghetti eten’ daarentegen ging me goed af!

Het was de eerste keer sinds een kleine twee weken dat ik het huis uit kwam. Ik begin zowaar een huismus te worden…
Voorlopig zit m’n rechterbeen nog steeds in een halfopen gips en was het dus wel opletten geblazen. Maar het deed vooral deugd. Onder een lekker zonnetje op terras, samen met de ploegmaten… de sfeer zat er goed in.
De nieuwe outfit werd ook uitgedeeld, en die ziet er heel goed uit! Met de nieuwe sponsors (SKYLUX, Recticel, Verzekeringskantoor Demeyere en Dienstencomfort) kreeg onze clubkledij ook een nieuwe look. Blauw, wit en zwart zijn de hoofdkleuren, met een beetje geel als ‘finishing touch’. Een geslaagde combinatie! Binnenkort zet ik ook een aantal foto’s op de site.

Aanstaande dinsdag zal het twee weken zijn dat ik geopereerd ben. Op woensdag moet ik opnieuw naar het ziekenhuis in Deinze om een gesloten gips. Dan is het aftellen tot 10 april en hopen dat ik dan af geraak van al wat maar met ‘plaaster’ te maken heeft. Yep, ik zal dit jaar de Ronde van Vlaanderen dus volgen vanuit mijn zetel en niet van op de flanken van de Oude Kwaremont. Idem dito voor Parijs-Roubaix.

Maar nu eerst aftellen naar de eerste D-day…woensdag. Als er iets is waar ik de laatste tijd een kei ben in geworden, dan is het wel aftellen!

Woensdag 9 maart 2011

8 maart: D-day

Gisteren onder het mes gegaan. Ik moest me tegen 9u nuchter (in alle betekenissen van het woord) aanmelden in het AZ St. Vincentius te Deinze. Hoewel de operatie gepland stond voor 11.15u bleek het al rap 14u te zijn, vooraleer ze mijn ziekenbed richting OK stuurden.

Het zwaarste voor mij was ongetwijfeld de verdoving. Ik kreeg een epidurale toegediend, waardoor mijn benen gevoelloos werden. Als je als sportman je benen probeert te bewegen en dat lukt niet…ik kan je verzekeren…het gevoel was echt angstaanjagend. De combinatie van de toegediende verdoving en het verlammende gevoel zorgden ervoor dat ik efkes totaal van de kaart was. Op dat ogenblik werd mijn respect voor mensen met een verlamming nog een stuk groter. Voor mij gold dat benauwde gevoel voor een paar uur, voor hen is dit voor de rest van hun leven… Mijn grootste respect dus voor hen!!!!

Toen de epidurale reeds goed haar werk had gedaan, was het tijd voor het knip- en plakwerk. Hoewel…dit laatste mag ik eigenlijk vervangen door ‘nietwerk’. Toen ik na de operatie de dichtgemaakte wonde zag, zaten er wel 15 nietjes in m’n knie. Dus bij deze is iedereen gewaarschuwd, blijf uit de buurt van m’n knie…ik kan jullie ernstige verwondingen toebrengen!

De operatie zelf is goed verlopen. Nu volgt eerst het herstel (4 à 5 weken gips) en daarna de revalidatie. Vandaag is de eerste dag in het gips en ik kom nu al bijna zot (knie kan ik niet plooien, rondstappen en veel bewegen lukt bijna niet). Ik ga niet tellen hoeveel dagen er nog komen…

Voorlopig voel ik uiteraard wat pijn in de knie, maar dat is volkomen normaal. Het genezingsproces is in gang gezet.

Gisteren stuurde ik na de operatie een smsje naar de trainer ‘morgen start ik de voorbereidingen voor 2012, ge zijt nog niet van mij af’. Ik kreeg een smske terug ‘2012? Ge zult nog starten in 2011 zulle!’…

Ik denk dat we stiekem op dezelfde lijn zitten ;-)

Het kriebelt alweer….

Michaël

Maandag 21 februari 2011

Het verhaal van de pijnlijke knie

Het is opnieuw een tijdje geleden dat ik nog iets heb gepost. Ik wist niet echt wat te schrijven. Niet dat er geen onderwerp was, alleen was het moeilijk om te vertellen en was er grote onzekerheid.

Die onzekerheid is nu tot een einde gekomen.

Ik verduidelijk even…

De knieperikelen bleven maar aanslepen. En hoewel het wat beter ging en ik reeds wekelijks een aantal fiets- en zwemtrainingen afwerkte, voelde ik dat die echte turn-over er niet kwam. Ik bleef nog steeds met last, en af en toe met pijn, trainen. Lopen lukte al helemaal niet. Ik had dan ook niet echt veel zin om voortdurend te bloggen en te klagen dat een training goed verliep, en de training erna terug slecht. Een NMR-scan moest duidelijkheid brengen…en bracht duidelijkheid…

Ontsteking van de patellapees en een scheurtje in de pees. De oorzaak is een geboren afwijking: ‘flexibele (=losstaande) knieschijven’ (dan ben ik eens flexibel). Dr. Vral, die geen voorstander is van operatie, bracht me al zachtjes aan het verstand dat de beste keuze waarschijnlijk operatie zou zijn. Vandaag ging ik een ‘second opinion’ halen bij dokter Lagast van Deinze. Hij was heel duidelijk. Zonder operatie zou het heel traag beteren, maar kan ik sporten op topniveau vergeten. Een operatie daarentegen zorgt ervoor dat ik mijn sportjaar 2011 kwijt ben, maar de volgende jaren weer voluit en op niveau kan (zou kunnen) trainen, zonder angst te moeten hebben voor een terugval (van de knie uiteraard, aan de conditie moeten we zelf werken).

Waar de eerste arts mij stelde dat de revalidatie tussen de vier weken en de drie maand zou duren, was dr. Lagast nog iets harder. Een revalidatie van minimum drie maand, waarvan de eerste vier weken in het gips.

Ik moet erdoor, toch zeker als ik wil terugkeren op m’n oude niveau, en dan liefst nog zo snel mogelijk. De operatie werd meteen vastgelegd en is gepland voor 8 maart 2011 in het ziekenhuis te Deinze. Daarna volgt de revalidatie.

Het zal pijnlijk worden om mijn ploegmaten, concurrenten en andere te zien lopen en fietsen tijdens de duatlonwedstrijden de komende maanden. Ik ken mezelf en weet dat ik meerdere malen op de tanden zal moeten bijten. Zonder sport ‘loop ik de muren op’, zonder zware trainingen en afzien kom ik al helemaal gek.

Maar het is nu eenmaal zo, en zoals gezegd: ik moet erdoor. En hoewel dit een zware klap is en mijn trainingsarbeid van de afgelopen jaren voor 80 procent teniet doet, moet je dit toch relativeren. Er zijn veel ergere dingen in het leven.

Mijn ‘doel’ is dus redelijk eenvoudig: zo snel mogelijk revalideren en deze winter keihard trainen.
Waar 2011 ‘mijn’ jaar moest worden en de bevestiging van een mooi 2009, zal dus nu 2012, 2013 moeten worden. En al de rest wat in die jaren gepland staat…tja dat verdwijnt naar de achtergrond. Diegene die mij goed kennen en mijn activiteiten weten, die weten wat ik bedoel.

Nog een geluk dat je het fietsen niet zo snel ‘verleert’, anders had ik na verloop van tijd steunwieltjes nodig ;-)

Ik hou jullie op de hoogte van het verdere verloop…

Grtz,
Michaël

Zaterdag 29 januari 2011

Every setback is an opportunity to fight back

Ondertussen zijn we reeds een paar weken en een aantal trainingen verder. Twee weken terug kreeg ik de opdracht van zowel mijn arts als mijn kine om m’n oefeningen stop te zetten en niet meer te combineren met de trainingen. Enkel nog trainingen afwerken was de boodschap, maar dan op een bescheiden niveau (lees: vooral op souplesse en met een beperkte mate aan intensiteit). Door de kine-oefeningen kreeg ik immers terug pijn in de knie. Bijna terug naar af dus.

De afgelopen twee weken lukte het me echter om pijnvrij een aantal lichte fietstrainingen af te werken. De zwemtrainingen nam ik er graag bij. Samen met trainer Luc was vooropgesteld om begin februari ook de looptrainingen te hervatten, maar het blijft voorlopig wachten op groen licht van de kinesist. Ik ben trouwens benieuwd of ik nog weet hoe dat in z’n werk gaat…lopen. Het is van augustus geleden dat ik nog een degelijke looptraining heb afgewerkt. Enkele vergeefse pogingen niet meegerekend. Maar we zien wel.

Op m’n bureau op het werk hangt een eenvoudige affiche met daarop een spreuk die ook terug te vinden is op de website van Marc Herremans: ‘Every setback is an opportunity to fight back’. Het wordt tijd om de tegenslagen van 2010 om te buigen in positieve dingen. Momenteel geniet ik van elke training en geniet ik nog meer als ik wat kan afzien. De honger is groot, heel groot…en ik ben iemand die veel kan eten.

Voldoende duidelijk? ;-)

I’ll be back…

Grtz,

Michaël

Vrijdag 31 december 2010

Jaaroverzicht 2010

Eind 2009 kon ik meer dan tevreden terugblikken op een schitterend seizoen. Dit zowel in de duatlon als in de atletiek. Bij het overzicht van 2010 kan ik opnieuw terugblikken op een redelijk seizoen, doch de prestaties beperken zich tot een kortere periode. 2010 was immers geen al te schitterend jaar op vlak van de gezondheid.

Bij het heraanvatten van de trainingen in januari werd ik ziek (zona) en moest ik weken langs de kant blijven. Totaal uitgeput kon ik zelfs niet gaan werken. Uitgeput, maar niet door het trainen, want ik had net een rustperiode achter de rug. Andere, externe, oorzaken lagen aan de basis hiervan. Toch recupereerde ik wonderwel heel snel en kon ik in maart reeds mee op de geplande stage naar Spanje (Calpe). Rustig beginnen en niet forceren was de boodschap, maar na enkele dagen onder een waterig zonnetje begon ik toch al wat beter bergop te rijden. De benen kregen kracht en de moraal steeg.

Na de stage werkte ik in april wat wedstrijden af, kwestie van toch wat wedstrijdritme op te doen. In mei startte ik voor de eerste maal in een triatlon, weliswaar recreatief. Daar bleek dat de conditie aan het komen was, want na een vreselijk slechte zwemproef (een van de laatste atleten uit het water en meer water in m’n maag dan in de vijver) kon ik als een ontketende naar een negende stek fietsen en lopen.

Daarna kwamen de betere uitslagen, met onder meer een derde plaats in de duatlon van Rijkevorsel en een aantal overwinningen en ereplaatsen in loopwedstrijden. Ook de stage in Mallorca (eind mei) verliep heel goed. In die mate zelfs dat mijn fietsen voor de eerste keer beter werd dan mijn lopen. En dit zonder al te veel te moeten inboeten op m’n loopsnelheid.

Juli werd dan opnieuw een piekmaand met mooie prestaties in de duatlons van Kapelle-op-den-Bos en Loenhout en onder meer een overwinning te Izegem.

Maar toen sloeg het noodlot opnieuw toe. Een (heropflakkeren van een) ontsteking aan de knie zorgde ervoor dat ik niet langer voluit kon doortrainen. De pijn was er reeds begin juli, maar werd steeds feller en uiteindelijk ondraaglijk. Op training ging ik dan ook nog eens onderuit in de regen, wat me een hersenschudding, een aantal kneuzingen en pijnlijke schaafwonden opleverde.

Tegen beter weten in, probeerde ik toch nog het provinciaal kampioenschap te halen eind augustus. Een doel dat reeds met rood stond aangestipt sinds begin van het jaar.

De trainingen brachten me echter meteen met beide voetjes terug op de grond. Veel te veel pijn, slecht gevoel. Weg training, weg doelen en meteen weg seizoen.

Na verschillende behandelingen bij de specialist bleek de kniepijn toch niet over te gaan. Uiteindelijk zijn we nu eind van het jaar en is de kniepijn nog steeds niet over. Er is wel beterschap. Ik kan ondertussen reeds lichtjes trainen met de fiets, maar de heraangevatte lichte looptrainingen zijn opnieuw stopgezet.  Als alternatief ben ik ook beginnen zwemmen. Dit ook wel met het doel om ooit de stap naar triatlon te zetten.

2010 werd dus een bewogen jaar met prestaties gebundeld in een zeer korte periode. Ik hoop dat ik volgend jaar sportief kan terugslaan. Ik heb er in elk geval heel veel zin in. De trainingshonger is groot. Indien mogelijk (fysiek), dan staat 2011 volledig in het licht van duatlon. Met als eerste doel: eindelijk starten in m’n eerste Power Man. En dat wordt meteen het EK Power Man te Horst-aan-de-Maas in Nederland.

Men zegt vaak dat men pas weet wat men aan iemand heeft, als men deze persoon moet missen. Met sporten is dit net zo. Je beseft pas hoe graag je afziet op de fiets, in het lopen of in het zwemmen, wanneer je het uit noodzaak niet meer mag/kan doen. Hoewel ik dit eigenlijk al altijd heb geweten…sport is en blijft de rode draad door m’n leven.

Een fantastisch, voorspoedig, gezond en uiteraard heel sportief 2011 toegewenst!

Grtjs vanuit de sneeuw!

Michaël

Maandag 13 december 2010

Met vallen en opstaan

Met goede moed heb ik sinds een aantal weken de trainingen hervat. Het volume en de intensiteit blijven evenwel nog heel beperkt, maar ik ben toch tevreden om terug te kunnen trainen. De ene training verloopt al beter dan de andere. Vooral achteraf is het toch een beetje afwachten hoe m'n knie zal reageren. De pijn is nog steeds niet volledig over, maar het gaat toch de goede kant uit.

Volgend weekend vindt de kerstcorrida te Deerlijk plaats. Vorig jaar had ik nog goed doorgetraind om sterk te kunnen presteren in Deerlijk, maar toen was de sneeuw spelbreker.  Uiteindelijk kon ik de goede conditie toch nog verzilveren in de St. Silvestercross. Zondag zal ik langs de kant staan om een aantal vrienden en collega-lopers aan te moedigen.

Ondertussen werd ook een nieuwe link toegevoegd, deze van de website van de jonge Eli Iserbyt. Deze 13-jarige knaap presteerde het om dit jaar nog geen enkele veldrit te verliezen in zijn categorie en werd ondertussen ook Provinciaal en Belgisch Kampioen. En hij komt uit Bavikhove! Een talent om in het oog te houden dus.

Wie de foto's van de pasta avond heeft bekeken, heeft ook kunnen zien dat mijn 'materiaalpark' is uitgebreid. Naast de Basso Astra, ben ik nu ook de trotse eigenaar van een rood-witte Basso Reef. Deze fiets zal voornamelijk als trainingsfiets worden gebruikt. De Astra blijft de nummer 1 voor de wedstrijden.,

Tot zover mijn kort relaas, op naar de volgende training!

Donderdag 2 december 2010

Geslaagde pasta avond

Na een aantal weken van intense voorbereiding, vond vorige vrijdag mijn eerste pasta avond plaats. Met 103 inschrijvingen werd m’n verwachting van 70 eters ruimschoots overtroffen. De zaal was net groot genoeg om iedereen een plaatsje te kunnen geven en een videoscherm te kunnen plaatsen.

De massale opkomst deed me deugd en geeft me een extra boost om er volgend jaar opnieuw volledig voor te gaan.

Bedankt aan alle aanwezigen, alsook aan iedereen die op de één of andere manier heeft bijgedragen om er een fantastische avond van te maken! Nen dikke merci!

Ondertussen gaat het ook op fysiek vlak de goede kant uit. De aanslepende knieperikelen weerhielden me er nog steeds van om opnieuw goed te kunnen doortrainen. De meeste pijnen lijken nu voorbij en het ziet er naar uit dat ik stilletjes aan terug aan de conditie kan beginnen werken.

Nog niet meteen om wedstrijden te doen, maar wel om een voldoende brede basis te hebben naar volgend jaar toe.

Het is nog een beetje vroeg om reeds de doelen voor volgend jaar bekend te maken, maar het is duidelijk dat de Power Man in Horst en het WK in Gijon daar zeker zullen bij zijn.

Grtz,

Michaël

Ps: de foto’s van de pasta avond vind je onder fotoalbum. Het sponsorfilmpje wordt binnenkort online gezet.

Donderdag 25 november 2010

Pasta avond volgeboekt

Met 103 eters zit de pasta avond volledig vol. Hoewel ik een 70-tal man verwachtte, is de respons veel groter.
Dus alvast bedankt aan iedereen die er bij zal zijn morgen, maar ook aan iedereen die op de één of andere manier mij gesteund heeft (logistiek, steunkaarten,…).

Hopelijk kunnen we er morgen alvast een leuke avond van maken. Ikzelf, onze kok en onze medewerkers hebben er alvast veel zin in!

Afspraak vanaf 19.15u, in zaal De Schelp te Stasegem!

See ya tomorrow!

Michaël

Zondag 18 oktober 2010

Pasta avond op 26 november

Ondertussen is het weeral een tijdje geleden dat ik nog iets heb gepost op de blog. Maar daar komt vanaf nu terug verandering in.
De organisatie van de pasta avond krijgt ondertussen vorm. De avond gaat door op 26 november 2011 te Stasegem (om 19.15u) en dient ter financiering van het volgend seizoen. Ook worden er steunkaarten verkocht.
Een eetkaart kost 10 euro, een steunkaart 5 euro.
Wie wenst langs te komen of een steunkaart wil kopen, kan dit doen via of via .

Alvast bedankt voor jullie steun!

Michaël

Donderdag 2 september 2010

Einde seizoen

Het is weeral een tijdje geleden dat ik nog iets gepost heb op de blog. De afgelopen weken waren immers niet zo positief voor mij.

Hoewel ik al een week na de valpartij terug aan het trainen was, bleef ik toch op de sukkel. De hoofdpijn of pijn van de kneuzingen speelden me niet echt meer parten, maar mijn lichaam was toch nog niet voldoende hersteld van de val. Op training kon ik nog niet diep gaan, en met het oog op het PK te Waardamme was dit echter een must.
De intervaltrainingen vlotten niet en bovendien kreeg ik ook opnieuw meer last van een ontsteking aan de knie. Die ontsteking was er al voor de val, maar mits een goede verzorging zouden de wedstrijden eind augustus en medio september normaal gezien niet in het gedrang komen. Maar na de val reageerde mijn lichaam toch anders dan verwacht.

Uiteindelijk probeerde ik het weekend voor het PK nog eens alles op alles te zetten en één tot twee loopwedstrijden als doorgedreven trainingen te doen. De eerste, de vrijdag, bracht echter geen uitsluitsel, maar zorgde vooral voor twijfel. Ik liep de 7km in De Pinte en kon weliswaar de overwinning in de wacht slepen, maar dat lag meer aan de ‘mindere’ tegenstand dan aan m’n eigen prestatie. Ik voelde dat het niet lekker liep en had bovendien hinder van de knie. De zondag daarop stond een koppeltraining op het programma, waarvan het looponderdeel bestond uit de wedstrijd te Heule (10km), weliswaar te lopen op hartslag. Het werd een totale afknapper. Verkrampt van de pijn moest ik me werkelijk naar de eindmeet slepen. Tegen beter weten in wou ik niet opgeven.
Daar was het eigenlijk al duidelijk. Ik zou de rest van het duatlonseizoen op m’n buik mogen schrijven.

Maar een duatleet is meestal een keikop, en dat is bij mij niet anders. Alle hoop dus op de laatste intervaltraining de woensdag daarop. Mocht het dan lukken, zou ik alsnog starten in Waardamme, een beetje terend op de goede conditie van de afgelopen weken voor mijn val.
Het sprookje in m’n hoofd werd al snel een nachtmerrie. Want na 40 minuten traag opwarmen, geraakte ik geen meter vooruit op de interval. Integendeel, de pijn werd erger…het besef groter.
Met tranen in de ogen trok ik naar de kleedkamer. Het werd me allemaal een beetje te veel. 2010 was/is een rampjaar met voortdurend (figuurlijk en één keer letterlijk) vallen en terug opstaan. Ondanks het feit dat ik op korte tijd enkele mooie prestaties kon neerzetten, overheerst toch het gevoel van ontgoocheling voor de gemiste kansen.

Ondertussen is de klik gemaakt en ligt de focus op volgend seizoen. Eerst nog rusten, dokter bezoeken, en waarschijnlijk nog meer rusten. Maar daarna zal de honger alleen maar groter worden.
Voor mij kan het volgend seizoen niet rap genoeg beginnen!

Dinsdag 17 augustus 2010

Zware val op training doorkruist wedstrijdprogramma

Wat een terug aanvatten van de trainingen na een aantal dagen voorziene rust moest worden, is uitgedraaid op nog een week verplichte rust.

Zaterdag 7 augustus had ik afgesproken met m’n trainer om een tweetal uurtjes los te fietsen. De conditie was redelijk goed de afgelopen weken en na een aantal dagen rust zou nu terug hard worden getraind in functie van het PK duatlon.

Na anderhalf uur fietsen passeerde ik bij me thuis maar besloot nog n half uurtje door te rijden. Het was ondertussen beginnen regenen en tegen dat ik de laatste kilometers afwerkte, viel het water met bakken uit de hemel.

Bij het nemen van één van de laatste bochten voelde ik m’n achterwiel wegslippen. Vooraleer ik het goed en wel besefte, kwakte ik met m’n hoofd tegen de grond en gleed over het wegdek. Mijn fiets kwam gelukkig net niet voor de wielen van een wagen terecht.

Gevolg: volledige rechterzijde pijn in de spieren, lichte kneuzing aan rechter enkel, schaafwonden op beide knieën, linkerpols en –hand gekneusd, zware schaafwonden op m’n rechterdij en een hersenschudding.
Mijn helm was op twee plaatsen volledig gebarsten. Achteraf kwam pas het besef dat ik veel geluk had gehad. Zonder helm waren de letsels veel ernstiger geweest. Nogmaals een pleidooi dat een valhelm, ook op training, zeker geen overbodige luxe is.

Gedaan met trainen dus. De schaafwonden en kneuzingen waren (en sommige zijn nog steeds) pijnlijk, maar een twee tot drie dagen rust zou hiervoor volstaan. Mijn hersenschudding daarentegen werd alleen maar erger en slechts na vier dagen in bed, werd ik terug een stuk beter.

Behalve af en toe wat pijn en het feit dat ik nog snel vermoeid ben, begin ik nu stilaan weer op m’n positieven te komen. Een sportman recupereert sneller dan een gewoon persoon zegt men nogal eens. Wel, ik kan het geloven, want ik had niet gedacht dat zo snel al terug min of meer in orde te zijn. Helaas ondertussen wel een extra week niet getraind.

Gisteren ben ik dan voor de eerste keer een half uurtje gaan loslopen. Alles ‘trekt’ nog wat, maar voor de rest wil het lichaam terug mee. Ook geen hoofdpijn gehad tijdens het lopen, dus ook het hoofd wil terug mee. Het hart…dat wilde reeds van de eerste seconden na de val herbeginnen. Maar af en toe moet men toch eens zijn hoofd volgen…en niet alleen het hart.

Hoe mijn wedstrijdkalender er nu zal uitzien is nog niet helemaal duidelijk. Uiteraard werden de wedstrijden van De Pinte en de duatlon te Tongeren van afgelopen weekend geschrapt. Ik hoop van start te kunnen gaan in het PK van Waardamme, zij het met misschien iets minder ambitie dan vooraf gedacht, maar we zien wel hoe het de komende dagen evolueert.

Ben in elk geval al blij dat ik de trainingen kan hervatten.

Maandag 26 juli 2010

Tweede plaats te Loenhout en overwinning te Izegem

Drie dagen na de wedstrijd te Kapelle stond, op de nationale feestdag, de duatlon van Loenhout op mijn programma. Nog twee dagen later zou ik starten in een loopwedstrijd te Izegem. Net als vorig jaar, ook dit jaar dus in dezelfde week van juli drie wedstrijden, enerzijds toch wel prestatiegericht, maar vooral om de conditie nog wat aan te scherpen. Vorig jaar ging het echter om drie loopwedstrijden, nu twee duatlons en een loopwedstrijd, dus nog iets zwaarder.

De duatlon van Loenhout werd een spannende wedstrijd. Na de eerste loopproef kon ik wisselen als vierde, na Bart Verkaemer (de zondag 3de in Ath), Xander Denys en Tim Vijverman (2de in Ath). In het fietsen kwam alles voorin terug samen. Na redelijk wat kopwerk in de eerste fietsrondes probeerde ik me in de laatste ronde wat achteraan te zetten waar ook Bart Verkaemer even recupereerde. Ik verwachtte nog een uitval van Bart of van Tim Vijverman, maar beiden spaarden hun pijlen tot in het laatste lopen.
De groep was in het fietsen echter redelijk groot geworden, gezien de vele duo’s die zich ertussen bevonden. Met een zestal duatleten en een veertiental duo’s trokken we richting wisselzone. Het kwam er dus op aan om terug voorin post te vatten, snel te wisselen en dan alles te geven in het tweede lopen.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik vertrok als tweede uit de wisselzone, samen met een andere atleet. Voor me liep, behalve enkele duo’s, enkel Tim Vijverman. Ik kon mijn metgezel als snel afschudden, maar zag op mijn beurt Bart Verkaemer, die een sterke tweede loopproef liep, passeren. Ik probeerde wat te versnellen en kon uiteindelijk nog Tim Vijverman remonteren. Met een tweede plaats op tien seconden van Bart Verkaemer, was ik dan ook heel tevreden.
Ook na de wedstrijd voelden de benen goed aan. Een teken dat de conditie goed is en dat ik snel recupereer.

De vrijdag kwam ik dan aan de start van de Bosmolensloop te Izegem. Een wedstrijd (5km) die ik vorig jaar won, maar nu lagen de kaarten toch enigszins anders. De conditie was/is even goed, maar nu had ik toch twee duatlons in de benen.
Ik besloot om de wedstrijd toch van bij het begin hard te maken en niet af te wachten. Halfweg had ik reeds een geruststellende voorsprong op de eerste achtervolgers. Achter mij zag ik enkel Andy Vanhaelewijn en Stijn Vermeulen die streden voor de overwinning op de 10km. Hoewel er redelijk wat wind stond, kon ik toch de tweede ronde redelijk mijn tempo houden en nog wat uitlopen op Kobe Witdouck, de tweede op de vijf kilometer.

Met een podiumplaats en een overwinning het verlof inzetten…heb al slechtere congé’s gehad ;-)

De volgende wedstrijd wordt de duatlon te Geel, opnieuw met een heel sterke bezetting.
De foto’s van Loenhout en Izegem zijn te vinden op het fotoalbum!

Maandag 19 juli 2010

De duatlon van Kapelle-op-den-Bos van afgelopen zondag was de eerste in een lange rij. Jammer genoeg kwam ik aan de start met twijfels. Niet over mijn conditie. Die is in orde. Ik sukkel echter met mijn rechterknie. Vorige week dinsdag keihard mijn knie gestoten op het werk, met als gevolg dat er binnenin iets moet geraakt zijn en de pijn de afgelopen dagen alleen maar is toegenomen.

Maar goed, ik zou toch proberen.
De afstand van de wedstrijd bedroeg 6km lopen, 28,5km fietsen en nog 3km lopen.

Het eerste lopen kon ik afwerken aan een gemiddelde van 17,5km/u. Niet superrap, maar de warmte speelde toch wel in m’n nadeel. Het was afzien van de eerste tot de laatste meter.

Tijdens het fietsen was ik alleen vertrokken, maar wachtte al snel op het groepje achter mij. Uiteindelijk bleek dat niet veel uit te halen, want we waren slechts met twee die het meeste kopwerk voor hun rekening namen. De rest wilde of kon niet beter. Af en toe werd wel eens overgenomen, maar dan merkte ik dat het tempo te snel zakte.

Ik zat op schema voor top 5 en top 3 in mijn categorie, maar een zeer slechte wissel besliste er anders over. Ik kon uiteindelijk nog naar een zevende plaats lopen.

Al bij al met gemengde gevoelens terug huiswaarts gekeerd. Tevreden, want een sterke fietsproef achter de rug (Wat vroeger zowaar mijn zwakste onderdeel was in de duatlon is zowaar mijn sterkste geworden!). Toch ontgoocheld omdat er zeker meer in zat.

Mijn knie voelde ik zowel tijdens het lopen als het fietsen, maar heeft me niet afgeremd in snelheid. Achteraf nam de pijn echter toe. Het wordt nu afwachten voor de wedstrijd van Loenhout nu woensdag. Daarna trek ik naar de dokter om te laten onderzoeken.

Vrijdag 9 juli 2010

BK ploegenduatlon en strandloop te Nieuwpoort

Vorig weekend werd het bakken en braden in Wevelgem. Niet voor één of ander festivalletje, maar wel afzien al lopend en op de fiets onder een brandende zon. Samen met Gio, Vincent, Patje, Filip en Yves nam ik deel aan het BK Ploegenduatlon.

Een leuke afwisseling tussen de loopwedstrijden en gewone duatlons door. Een wedstrijd waarin je afhankelijk bent van elkaar en zo sterk of zo zwak als de minste schakel.

KTDC kwam met een team aan de start die in allerijl was samengesteld. Een aantal duatleten konden om uiteenlopende redenen immers niet deelnemen, waardoor we nipt aan zes personen (vijf was het minimum) geraakten.

Uiteindelijk konden we beslag leggen op een 14de plaats. Geen schitterende uitslag, maar wel een leuke teambuilding die zeker voor herhaling vatbaar is. Elke atleet gaf het beste van zichzelf, wat de wedstrijd voor KTDC als ‘team’ toch wel geslaagd maakt. De sfeer in de groep was uitermate goed!

Afgelopen woensdag kreeg ik de keuze van de trainer: ofwel interval trainen ofwel een extra wedstrijd lopen, aangezien ik in het weekend toch niet tot het uiterste had moeten gaan. Ik koos voor de tweede optie en stond om 19.30u op het strand van Nieuwpoort voor een 7km lange wedstrijd over het strand.

De wedstrijd zelf viel goed mee. Ik moest nipt de duimen leggen voor de derde plaats tegen Didier Verstraeten. Ikzelf werd dus vierde voor o.a. Dieter Colle, Karel Moerman, Dominique Verbeke, … Davy Stieperaere legde beslag op een tweede plaats. De naam van de winnaar is me niet bekend. Goed gezien strandlopen toch niet echt mijn specialiteit is.

Nadien had ik het gevoel snel te recupereren, wat alleen maar positief is.

Nu volgen de duatlons van Kapelle-op-den-Bos en Loenhout. Maar eerst wordt het nog een weekend zwaar trainen… hopelijk in iets minder tropische temperaturen.

Maandag 28 juni 2010

Redelijke training en wedstrijd ondanks zware benen.

Afgelopen weekend was opnieuw een goed trainingsweekend. Hoewel de benen eigenlijk heel het weekend redelijk zwaar aanvoelden, kon ik toch doortrainen.

Vrijdagavond stond een loopwedstrijd te Hulste op het programma: de kapellerun. Dit op een niet te onderschatten omloop. Ook de hitte maakte het er niet gemakkelijker op. Met Fabrice Laga en Dieter Colle aan de start wist ik wie ik in de gaten moest houden. Hoewel ik twijfels had over de benen, kon ik toch redelijk goed volgen. Na een aantal versnellingen konden Dieter en ik een kloofje slaan. Fabrice bekeek het vanop de tweede rij. Pas halverwege begon hij de achtervolging en kreeg ons net voor het ingaan van de laatste ronde te pakken.
Fabrice kon nog gemakkelijk naar de overwinning snellen, voor Dieter Colle en mezelf. Clive Vangheluwe volgde een goeie minuut verder op de vierde plaats.
Al bij al redelijk tevreden gezien de ‘mindere’ dag, maar het moet toch nog een stukje sneller kunnen.

De zaterdagvoormiddag was voorzien dat ik de Ronde van Maarkedal als training zou rijden. Problemen met de fiets zorgden er echter anders voor. Uiteindelijk reed ik een 70tal kilometer alleen.
De zondag op clubtraining werd een honderdtal kilometer afgewerkt.

Volgend weekend staat het Belgisch Kampioenschap ploegenduatlon op het programma. Hopelijk kunnen we met KTDC een mooie plaats uit de brand slepen.

Vrijdag 11 juni 2010

Loopwedstrijd te Hulste

De vele fietskilometers op stage leverden me reeds een mooie prestatie op te Rijkevorsel, maar ik voelde toch dat het lopen zeker nog niet op punt stond. Vandaar ook dat nu de komende weken de focus terug wat op het lopen ligt.

Deze avond stond ik daarom aan de start van de Oud-Gemeentehuisloop. Een wedstrijd in het centrum van het mooie Hulste. Veel bochten, wat wind en een grasstrook met klein heuveltje zorgden ervoor dat na elke ronde de wedstrijd toch wat meer in de benen kroop.

Aan de start merkte ik dat heel wat goede lopers de weg naar Hulste hadden gevonden: Fabrice Laga, Dimitri Delombaerde, Kristof Vandewalle, Andy Vanhaelewijn, Sam Verschelde,… Het zou dus zeker niet gemakkelijk worden om mee voorin post te vatten.

Het startschot werd gegeven en weg waren we…
Na ongeveer een halve ronde vormde zich een kopgroep met daarin als belangrijkste lopers de hierboven opgesomde namen. Beetje bij beetje werd het tempo opgedreven tot we plots nog met z’n vieren overbleven: Andy, Dimitri, Fabrice en ikzelf. Ik voelde me goed, maar liet in de eerste ronde het kopwerk wat aan mij voorbijgaan. Met Dimitri en Fabrice had ik immers twee man mee waarvan ik wist dat ze terug naar hun beste vormpeil in het lopen aan het toe groeien zijn. Met nog weinig loopkilometers, laat staan wedstrijdkilometers, in de benen vreesde ik elk moment de rol te moeten lossen. Maar de kilometers vlogen voorbij en ik bleef me goed voelen. In de tweede en derde ronde nam ik zelfs, samen met Dimitri, een (te) groot deel van het kopwerk voor m’n rekening. Maar ik vatte het op als een training, en dan moet je niet al te tactisch lopen. Gewoon gas geven. Na het ingaan van de laatste ronde plaatste Dimitri een versnelling. Fabrice ging gemakkelijk mee. Andy moest lossen en ikzelf moest een klein gaatje laten op Andy. Toch wat te overmoedig geweest in het kopwerk.

Fabrice kon uiteindelijk knap naar de overwinning lopen, voor een sterke Dimitri Delombaerde en Andy Vanhaelewijn die terug op zijn niveau van weleer loopt. Ikzelf werd heel kort na Andy vierde en eerste in m’n categorie.

Ik ben tevreden over de eerste looptest. Volgend weekend wordt opnieuw een trainingsweekend (lopen en fietsen) en het weekend daarop loop ik normaal gezien opnieuw een wedstrijd om het tempo nog wat de hoogte in te jagen.

Zondag 6 juni 2010

Mooie derde plaats te Rijkevorsel…jammer genoeg geen reden om te juichen

Vandaag-zondag- vindt in Torhout de Memorial Benny Vansteelant plaats. Door omstandigheden kon ik niet aan de start komen van de sprintwedstrijd. Gelukkig stond er dit weekend nog een andere duatlonwedstrijd op de kalender. Namelijk de duatlon te Rijkevorsel.

Afgelopen week voelden de benen vermoeid aan, wat logisch is na een intensieve trainingsstage en een zware slotrit. Het was dus twijfelachtig of de prestatie al meteen naar behoren zou zijn.

Maar nog voor ik naar Rijkevorsel vertrok, kreeg ik slecht nieuws te horen. Michiel, de zoon van Filip en Veerle, twee van mijn beste vrienden, had na een lange aanslepende ziekte zijn strijd verloren. Hoewel ik sinds woensdag reeds wist dat hij elk moment kon heengaan, en de klap toen reeds hard was, kwam het nog steeds hard aan. Zeker als je telefoon krijgt van Filip die met breekbare stem en vol emoties het jammerlijke nieuws probeert over te brengen en je zelf niet meer kan doen dan hem enkel wat moed in te spreken. Plots is alles toch heel snel gegaan.
Erg, heel erg…niet onder woorden te brengen… Hoewel niemand dit verdient, verdienen mijn vrienden dit zeker niet… maar hiertegenover sta je machteloos.

In de voormiddag ben ik nog wat gaan loslopen om de benen te voelen, maar vooral om de gedachten te verzetten. Toen ik terug in de auto zat, kreeg ik n sms van m’n trainer: draag je resultaat op aan Michiel en ga ervoor. Net alsof hij m’n gedachten kon lezen, want dat was eigenlijk het enige waar ik kon aan denken tijdens het loslopen.

Ondanks alles kon ik een heel sterke prestatie neerzetten en ben ik blij die derde plaats te kunnen opdragen aan Michiel. Hopelijk heeft hij het op de een of andere manier gemerkt…

(verslag van de wedstrijd vinden jullie hier).

Vrijdag 4 juni 2010

Foto's Stage Mallorca online

De foto's van de stage in Mallorca staan online. Je kan ze terugvinden onder fotoalbum 2010 - 'stage Mallorca'.

Tijdens de laatste rit, toen ik door omstandigheden na 70kilometer en drie cols nog 100km alleen moest fietsen in de hitte (thanks daarvoor Harry :-p), stopte ik ergens aan een klein winkeltje om mijn bidons opnieuw te voorzien van water en energiedrank. Het winkeltje was in een rots ingebouwd. Buiten het prachtige landschap, was er niets anders. Eén winkeltje in (bijna) the middle of nowhere, het gaf haast een romantisch en idyllisch beeld.

Vermits ik wist wat voor een helletocht ik nog voor de boeg had, en ik toch op één van de schoonste puntjes van Mallorca stond (voor de kenners net na de afdaling van de Puig Major begint het terug te klimmen en kom je op de Serra de Tramuntana, niet ver van het klooster van Lluc), had ik graag een foto gehad vanop die hoogte.
Mijn fototoestel had ik uiteraard niet mee op training. Gelukkig kwam ik enkele vriendelijke Duitsers tegen die mij de foto, alsook een aantal andere mooie foto's hebben toegestuurd. So thanks to the friendly people from Germany (Mr. Junk and his family) for the taking and sending of these beautiful pictures!!!!

Woensdag 2 juni 2010

Terug in het land;

Na tien dagen stage in Mallorca is het opnieuw aanpassen aan de Belgische weersomstandigheden.
Met een temperatuurverschil van 12 graden landden we afgelopen zondagavond in Brussel.

De stage zelf viel goed mee. Hoewel ik de eerste dagen last had van keelpijn en een verkoudheid, deed de Spaanse zon me blijkbaar deugd. Ik had een goed gevoel tijdens de trainingen en kon stevig doortrekken zonder echt heel diep te moeten gaan. In totaal een kleine 700 kilometer gefietst en een aantal looptrainingen afgewerkt.
Als ik mag afgaan op het gevoel, dan denk ik dat mijn fietsen nog nooit zo goed geweest is als nu. Enkel het lopen hinkt nog wat achterop, maar dat schaven we wel bij. Ik voel me ook totaal niet vermoeid na de stage, en dit ondanks de vele fiets- en loopkilometers.

We overnachtten in het Taurus Park Hotel in El Arenal, Playa de Palma. Bij de ‘kenners’ doet Arenal wellicht een belletje rinkelen als dé uitgangsplaats bij uitstek in Mallorca, maar het is ook een perfecte uitvalsbasis voor de fietstrainingen. Combineer beide, en dan weet je waarom we in El Arenal zaten…

Mijn eerstvolgende wedstrijd wordt aanstaande zaterdag, de duatlon te Rijkevorsel. Daarna staan nog enkele loopwedstrijden op het programma om ook het looppeil nog wat te doen stijgen.

Maandag 17 mei 2010

Op naar Mallorca

Hoewel de triatlon van Dendermonde voorzien was als mijn laatste trainingswedstrijd voor het vertrek naar Mallorca, werd in laatste instantie toch nog een wedstrijd toegevoegd. Na de fietstraining van donderdag, stond op vrijdagavond een korte loopwedstrijd op het programma. De vier kilometer in Aalter. Ik wou er eens testen hoe het zat met mijn snelheid en explosiviteit, want een echte korte wedstrijd had ik nog niet in de benen.

En de test bleek geslaagd. Over een redelijk vlak parcours, met uitzondering van twee lange autostradebruggen, kon ik weeral een tijd van 12’58” klokken. Nog niet supersnel, maar wel heel hoopgevend en terug wat beter dan verwacht. Enkel de explosieve versnellingen kon ik nog niet goed verteren. In de wedstrijd zelf diende ik uiteindelijk enkel Frederik De Backer te laten voorgaan, die na een aantal versnellingen een definitieve kloof van zeven seconden had geslagen.

Het gevoel na de wedstrijd was heel goed. Ik voelde me eigenlijk zelfs beter dan voor de start, wat toch wel betekent dat ik ook terug sneller begin te recupereren.
Zaterdag en zondag dan nog respectievelijk een fiets- en looptraining afgewerkt.

De komende week wordt het vooral rusten, met enkel op woensdag nog een intervaltraining. Dit met het oog op de stage in Mallorca. Vrijdag vertrek ik voor een tiendaagse stage op het Spaanse eiland. Hopelijk is de zon van de partij en blijft de aswolk ergens boven Ierland hangen…

Maandag 10 mei 2010

Triatlon Dendermonde

Afgelopen twee dagen vormden een goed trainingsweekend.
Zaterdag stond voor de eerste maal een triatlon op het programma. Vriend en collega Bart Lippens stelde me een tijdje terug voor om in ‘zijn’ Dendermonde deel te nemen aan een recreatieve triatlon. Toch wel een redelijke uitdaging, gezien het feit dat het jaren geleden was dat ik nog eens mijn beste ‘crawl’ of schoolslag had boven gehaald. De datum paste echter perfect in mijn trainingschema en ik ben niet bang van een uitdaging. De keuze was dus rap gemaakt. Alleen moest ik dringend eens het zwembad induiken, om toch te weten hoe nat het water eigenlijk is.

De wedstrijd zelf dan. Ik had niet speciaal afgebouwd naar de wedstrijd toe. Wel ’s morgens nog een twintigtal minuten gaan lopen. Tijdens het zwemmen werd ik al snel met beide voetjes op de grond gezet. Figuurlijk dan, want letterlijk was het water toch iets te diep.
Ik kwam als één van de laatsten uit het water en werd net niet gedubbeld door de eerste triatleet. De benen en voeten voelden als ijsklompen aan (water was heel koud) en, met mijn gedachten bij de eskimo’s, vertrok ik met de fiets voor drie fietsronden. Een beetje gefrustreerd van mijn lange wateravontuur begon ik te vlammen in het fietsen. Het gevoel werd beter, de benen werden warmer en ik kon de ene grote kloof na de andere dichtrijden en zo heel wat atleten terugpakken. Na het fietsen werd nog 5,2km afgehaspeld in het plaatselijke park. Ik ben uiteindelijk tevreden van de wedstrijd en kon er een doorgedreven training van maken.

De dag erna een fietstraining afgewerkt met een aantal ploegmaats van KTDC. Ik begin terug beter en beter te worden. Het herstel van een zware inspanning verloopt vlot. Nu hopen dat ik de lijn verder kan trekken.

De komende week staat er nog een zware trainingsweek op het programma met een laatste trainingswedstrijd op vrijdagavond. Eind volgende week vertrek ik dan naar Mallorca om de conditie nog wat bij te schaven onder (hopelijk) een stralend zonnetje.

Maandag 3 mei 2010

3-sterrenduatlon Ruddervoorde

Zondag voor de eerste keer terug een duatlon in eigen land gehad. De driesterrenwedstrijd te Ruddervoorde, die deel uitmaakt van het Benelux Non Drafting Duathlon Circuit, viel samen met het EK kwartduatlon in Frankrijk. Niettemin stonden toch heel wat toppers aan de start. De overwinning ging naar Joeri Vansteelant, voor de Fransman Brazy en de Nederlander Van der Smissen.

Ikzelf had gehoopt dat het gevoel nog iets beter zou zijn dan in Horst, en constateerde tot mijn verrassing dat het al heel wat beter ging dan verwacht. Vooral opnieuw het fietsen was goed, maar ook het eerste looponderdeel was niet slecht. Dit resulteerde uiteindelijk in een 25ste plaats.

Op nu naar de triatlon te Dendermonde met hopelijk nog een beter gevoel in de benen!

Maandag 26 april 2010

1/3 Powerman te Horst (niet-stayer) 

Veel zon, veel volk, een aangename 26(!)graden, het werd een leuk terugzien met de duatlon voor mij. M’n eerste wedstrijd was de 1/3 Powerman van Horst-aan-de-Maas in Nederland.

 Zoals afgesproken met m’n trainer, zou ik die wedstrijd (samen met Ruddervoorde volgende week) als doorgedreven training opvatten. Iets rustiger starten (lees lagere HS) om dan in het fietsen en het tweede lopen ‘vollen bak’ te kunnen gaan.

 Ik vatte dan ook zonder stress de wedstrijd aan met als resultaat dat het fietsen inderdaad redelijk vlot ging. Jammer genoeg verloor ik nog voor halverwege mijn drinkbidon. Het werd dan ook afzien om de rest van de fietsproef te beëindigen. Maar het lukte vlot. Ik kon uiteindelijk een verrassende elfde stek uit de brand slepen. Ik moet echter wel toegeven dat de tegenstand niet was zoals vorig jaar. 

Een geslaagde test, die me weliswaar met beide voetjes op de grond houdt, want ik zit nog ver van m’n beste niveau verwijderd. Maar het blijft de goede richting uitgaan! 

Bij de jeugd (H16) kon Kenneth Vandendriessche knap de zege wegkapen. Op het EK Powerman kwamen ploegmaten Vincent Servaege en Jeroen Lecluyse helaas niet aan de start, dit respectievelijk omwille van ziekte en een conditiedip. Joeri Vansteelant reed dan weer lek, waardoor hij zijn kansen op een nieuwe Europese titel jammer genoeg moest laten varen.
Een sterke Jochen Neyrinck knalde naar een vierde plaats!  

Op naar Ruddervoorde, opnieuw een niet-stayer wedstrijd.

Maandag 19 april 2010

Wedstrijdkilometers en supporteren te Wevelgem

Afgelopen weekend stond ik aan de start van de Ginsteloop in Oostrozebeke. De tweede loopwedstrijd in m’n voorbereiding, uiteraard nog steeds met de bescheiden ambitie om wat wedstrijdkilometers in de benen te hebben. Na ’s morgens anderhalf uurtje te hebben losgefietst, voelden de benen redelijk aan.

Het doel was om wat sneller te lopen dan twee weken geleden in Oostende. Hoewel het parcours zwaarder was en er een strakke wind stond, kon ik er toch in slagen om een gemiddelde van 15,8km/u te halen. Nog ver van mijn niveau verwijderd, maar het blijft wel de goede richting uitgaan. Ook bij het fietsen blijft het gevoel maar verbeteren.
Ook een sterke Joost Dewaele gezien, die kwam trainen in Oostrozebeke. Volgende week staat zijn marathon op het programma en ik ben er vrij zeker van dat hij, mits gespaard te blijven van pech, een heel sterke tijd zal neerzetten!

Normaal gezien start ik komende zondag voor de eerste maal in een duatlon dit jaar, met name de 1/3 Powerman van Horst.
Ik hoop nog een aantal wedstrijden te kunnen meedoen in de anonimiteit om tegen eind mei met een redelijke conditie naar Mallorca te trekken. In juni en juli moet mijn conditie verder groeien naar zijn top om dan in augustus de vruchten te kunnen plukken. Maar ik durf nog niet te ver vooruit blikken, eerst zien wat de komende weken brengen!

Zondagnamiddag even gepasseerd in Wevelgem om mijn collega-duatleten aan te moedigen. Mooie wedstrijd(organisatie) gezien met een verwachte winnaar: Joeri Vansteelandt en een sterk presterende Jochen Neyrinck.

Volgende week trekt ploeggenoot Vincent Servaege richting Horst om er aan zijn eerste Powerman deel te nemen. Ikzelf start, zoals gezegd, in de namiddag op de korte wedstrijd, maar zal langs de kant staan supporteren voor Vincent in de voormiddag. Hopelijk levert het vele trainingswerk zijn vruchten af.

Zondag 11 april 2010

Beetje bij beetje

Vorige week zaterdag ging ik van start in de loopwedstrijd van Oostende. Een 10km wedstrijd om toch wat competitietempo in de benen te krijgen. Het werd helaas een afknapper. Het was weliswaar verwacht, want m’n loopkilometers zijn heel beperkt tot nu toe, maar toch. De realiteit komt hard aan.
Achteraf had ik pijn in alle spieren, het leek wel of ik Parijs-Roubaix had gereden.
De zondag kon ik dan voor de eerste keer een duurloop van 1u 20min afwerken en op maandag voelde ik me voor de eerste keer wat beter. De fietstraining in de Vlaamse Ardennen verteerde ik heel goed.

Vooral het fietsen zit in de lift. Gisteren (zaterdag) een ‘blokjestraining’ (snelheid) gedaan en het gevoel was goed. Vandaag dan opnieuw een lange duurloop in de Gavers. Het gaat de goede richting uit…maar de weg is nog heel lang.

Deze namiddag genoten van het machtsvertoon van Cancellara… heel sterk van Spartacus. Jammer dat Volderke zoveel pech had…laat ons hopen dat hij in Luik zijn beste benen kan boven halen.

De Vlaamse wielerhoogdagen (ik reken P-R bij de Vlaamse koersen) zitten er jammer genoeg op. Ik heb er van genoten, hoewel het voor mij toch best wat spannender mocht zijn.

Maandag 29 maart 2010

Koers, koers en nog eens koers

Dit weekend was het al fietsen wat de klok sloeg…met in de hoofdrollen de heren Boonen, Cancellara, Flecha, Eisel, Gilbert en een verbazingwekkende Sep Vanmarcke.

De E3-prijs op zaterdag en Gent–Wevelgem op zondag. En daar wringt meteen het schoentje… Sta me toe om toch even mijn ongezouten mening te geven. Als sporter en als wielerfan.

Gent-Wevelgem en de E3 zijn twee mooie koersen. Pareltjes met elk een lange en mooie traditie. Vlaanderen heeft een traditie met de koers en de koers is traditie in Vlaanderen. Helaas zijn we meer en meer bezig om onze eigen traditie naar de knoppen te helpen.
Tot op vandaag had ik nog geen enkele wielrenner horen klagen over de voorjaarskalender, zoals hij er tientallen jaren heeft uitgezien, op de switch tussen de Waalse klassiekers en de Amstel en Scheldeprijs na.

Ik vind het dan ook doodjammer dat er nu een plotse wijziging komt in de agenda. Ik hou van de E3, de mini-Ronde van Vlaanderen, Vlaanderens tweede mooiste. Omwille van zijn parcours ligt deze wedstrijd perfect de week voor de Ronde. Het is echter niet enkel een generale repetitie voor de grote tenoren, maar ook voor hun ploegen. De wedstrijd op zich is fantastisch, maar schittert nog dat tikkeltje meer, doordat dit de laatste echte waardemeter is vóór de Ronde.

De poging van de organisatoren om Gent-Wevelgem langer en zwaarder (meer hellingen) te maken, geeft duidelijk aan dat men het succesconcept van de E3 wel smaakt. Jammer, want Gent-Wevelgem had een eigen traditie en een eigen parcours die nu deels wordt verloochend om toch maar de strijd met de E3-prijs aan te gaan.

Wat is nu eigenlijk het probleem? Wevelgem is Pro tour, Harelbeke is dit niet. Een Protour moet absoluut op zondag, een andere klassieker is dit blijkbaar niet waardig en moet kost wat kost wijken. Traditie, folklore, en vooral, de mening van de renners (en de supporters) is hier van ondergeschikt belang.

Uiteraard zijn geld en sponsors heel belangrijk in het wielrennen, het houdt de sport (meer dan) levend. Maar dat doen ook de supporters en de renners. En die houden van een echte traditie, een opbouwen via Dwars door Vlaanderen om de spanning te laten toenemen in Harelbeke en de ideale climax te bekomen tijdens de Ronde. Gent-Wevelgem past gewoon niet in dit plaatje, getuige hiervan de deelnemerslijst van de E3 (en het podium) ivm Gent-Wevelgem.
Als je Gent-Wevelgem op een zondag wil, doe dit dan op een ander tijdstip zodat deze koers ook tot zijn volste recht kan komen, maar hierbij niet de E3-prijs fnuikt.

In het buitenland zou men vechten om twee zo’n koersen op de kalender te plaatsen. In Vlaanderen staat de ene organisatie klaar om een nekschot uit te delen aan de andere.
Doodjammer…

Dinsdag 16 maart 2010

Terug uit stage

Sedert vrijdag ben ik terug van stage. Bestemming was Calpe, op zo’n goeie tien kilometer van Benidorm.
Uitgerekend die ene week was het weer wat minder (temperatuurschommelingen tussen de 7 en 15 graden), terwijl het de weken ervoor heel wat warmer en zonniger was. Ik kon Frank De Boosere dan ook de nek omwringen toen ik de morgen na mijn terugkomst op stond en hem zonnige en warme temperaturen hoorde voorspellen voor Spanje.

Maar een mens gaat op stage om te trainen en niet om aan het zwembad te liggen of om te klagen over het klimaat! En al bij al waren de weersomstandigheden zeker niet slecht om te fietsen of te lopen.

Gezien mijn lange inactiviteit zag het ernaar uit dat een week Calpe, met elke dag training, voor mij al heel moeilijk zou zijn. Ik was dan ook naar Spanje vertrokken met in het achterhoofd het voornemen om het rustig aan te doen en toch af en toe een dagje over te slaan. Vooral luisteren naar mijn lichaam.
En wat bleek, mijn lichaam kon al iets meer aan dan verwacht. Terwijl ik de weken ervoor maar met mondjesmaat aan trainen toekwam, lukte het me nu om toch zo goed als elke dag de nodige fietskilometers af te haspelen op een geaccidenteerd tot bergachtig parcours.

Enkel de woensdag liet ik de groep rijden en hield ik het bij een looptraining en een bezoekje aan Calpe.

Over de organisatie kan ik eigenlijk heel lovend zijn. De stage werd georganiseerd door Kortweg reizen en zat professioneel in elkaar. Wij wisten op voorhand de lengte van elke klim en het stijgingspercentage. Elke avond na het eten werden de ritten besproken en was er mogelijkheid tot massage. Reservemateriaal en sportvoeding was eveneens ter plaatse, zodat wij ons juist moesten bezighouden met datgene waarvoor we ginder waren: trainen.

Voor mij was de afgelopen week de aanzet om eindelijk weer degelijk de trainingen aan te vatten. Laat ons hopen dat alles nu verder goed verloopt en ik kan opbouwen naar de tweede seizoenshelft. Ik zal ondertussen wel van start gaan in een aantal wedstrijden, zij het met bescheiden ambities.

Nu zaterdag kom ik aan de start van de kasseiloop te Eernegem. Enkel om anoniem mee te lopen in het pak en daarna met de fiets huiswaarts te keren.
De Power Man te Horst wordt om de gekende redenen van mijn programma geschrapt. De kans bestaat wel dat ik deelneem aan de sprintafstand diezelfde dag.

Een kort fotoverslag van Jürgen en mezelf over de stage vind je straks door hier te klikken. De rest van de foto’s komen ook weldra online.

Zondag 21 februari 2010

Terug begonnen

Dit weekend voelde ik me voor het eerst sinds lang weer sportman. Weliswaar een beginnende sportman, maar toch, ik was tevreden eindelijk terug te kunnen trainen.
Gisteren voor de eerste maal 45 minuten met de fiets gaan trainen, deze morgen een klein half uurke gelopen in de Gavers.
Hoewel het afzien was (en ik ging nochtans maar aan het tempo van een slak) was het toch ook genieten tijdens m’n eerste Gaverstraining.
Voor de rest valt er eigenlijk nog niet zoveel te vertellen, ik blijf rustig werken aan de weg terug. De vermoeidheid blijft nog wat sluimeren, zeker op het eind van de dag. Ook de hoofdpijn is nog niet weg.

De gretigheid en de motivatie ontbreken in elk geval niet. Ik weet dat ik het voorjaar op m’n buik kan schrijven, niettemin ben ik gebrand op een heel sterke prestatie in het tweede deel van het jaar (augustus-september). Ik wil revanche op alles en iedereen, maar vooral op m’n eigen lichaam.
Nooit gedacht dat ik zo strijdvaardig uit de afgelopen maanden zou komen, midden januari zag het er anders uit…

Sportieve groeten,

Michaël

Zondag 17 januari 2010

Valse start

Ik had gehoopt mijn eerste tekst van 2010 wat positiever te kunnen aanvatten, maar helaas…

Na twee weken rust ben ik afgelopen dinsdag terug beginnen trainen. Ik had het gevoel niet al te veel van mijn conditie kwijt te zijn, want zowel dinsdag als woensdag (lichte intervaltraining) verliepen goed.
Alleen had ik de afgelopen dagen wat last van een branderig gevoel aan m’n linkerbeen.
Woensdagavond begon zich ook wat lichte uitslag te manifesteren en ik kreeg meer en meer een vermoeid gevoel.

Donderdagavond na het werk ben ik dan onmiddellijk naar de dokter getrokken en die bevestigde wat ik al vreesde…het begin van zona.
Voor mensen die niet weten wat zona is…het gaat om een variant op de windpokken. Wanneer je als kind de windpokken hebt gekregen, dan kan je in een later stadium in je leven ‘gordelroos’ of zona oplopen. Het virus zit reeds in je (‘slapend virus’) en wordt plots geactiveerd (door lager immuunsysteem, in contact gekomen met iemand die windpokken heeft,…). Het ‘actief’ virus kruipt via de zenuwvezels net onder de huid naar boven en manifesteert zich via kleine blaasjes (huiduitslag) op de huid. Naast de uitslag en het grote vermoeidheidsgevoel kan je ook hoofdpijn, koorts, rillingen,… krijgen.

Momenteel is de uitslag bij mij beperkt. Het vermoeidheidsgevoel en de hoofdpijn daarentegen worden almaar erger en heviger. Ik lig ook regelmatig te shaken (neen niet op de muziek) en heb veel pijn in mijn linkerbeen en onderrug.
Ondertussen sleep ik me van m’n bed naar de zetel en vice versa… Het probleem is dat ik van nature uit niet kan stilzitten en altijd wel iets om handen wil hebben…ik word dus stilletjes aan zot.

Trainen is dus al helemaal uitgesloten. De dokter schreef me rust voor tot de 29ste januari. In een vlaag van overmoedigheid had ik hem gezegd sowieso terug te gaan werken (ik wou niet thuisblijven) en dat ik zo snel mogelijk terug wou trainen. Na wat zagen, mocht ik van hem na tweetal weken toch al eens op de rollen kruipen, zij het rustig. Maar het weekend heeft er anders over beslist. Het ging van kwaad naar erger en ik zie me eerlijk gezegd nog niet onmiddellijk in staat om ook maar iets van inspanning te doen. Ik hoop in elk geval dat het de komende dagen niet nog erger wordt en ik terug kan herstellen.

We zien wel…in elk geval: ik had verwacht dat het begin van de voorbereiding op mijn eerste power man er toch wat anders zou uitzien. ‘Ne mens (sportmens althans) zou er de muren van opkruipen.’

Donderdag 31 december 2009

Balans van een sportief jaar

2009 zit er bijna op. Tijd dus om nog snel even terug te blikken op het afgelopen sportjaar…

Als een kind dat op de schoot zit van de kerstman en alle gewenste geschenkjes opsomt, of zijn verlanglijstje in zijn schoen stopt voor de Sint.
Zo ook had ik mijn lijstje klaar vorig jaar in december. Mijn brief was echter niet bestemd voor één van de decemberheiligen, maar voor m’n trainer.

Sneller dan ooit lopen op een 5km,  een duatlon winnen, sterke vooruitgang boeken in het fietsen, een aantal loopwedstrijden winnen en top zitten op het BK en PK duatlon. Dan nog eens het seizoen doortrekken voor een glansprestatie tijdens de moeder van alle corrida’s te Deerlijk. En nog een paar kleinere grilletjes. Ik was weer één vat vol ambitie. Mijn sporthart haalde het van mijn gezond verstand.

Trainer Luc had z’n handen vol en probeerde me tussen al mijn activiteiten en bezigheden klaar te stomen.
Een korte terugblik…

Het voorjaar werd goed ingezet met een aantal podiumplaatsen in de veldloop te Meulebeke en de wedstrijden te Torhout en Ingelmunster. Toch een kleine opsteker na de zware winterduatlon te Geel waar de conditie nog nergens was. Logisch ook, maar een sporter wil dit niet snel aanvaarden. In de duatlon te Horst-aan-de-Maas kon ik voor de eerste keer echt meedoen voor de prijzen. Na de eerste loopproef kon ik wisselen met de koplopers, tijdens het fietsen zakte ik evenwel door het ijs. Maar dit zou later wel worden bijgeschaafd.

Na de trainingsstage in Mallorca en de gerichte fietstrainingen in maart en april, voelde ik me heel wat sterker worden in het fietsonderdeel. Met een sterke loopproef alleen win je immers geen duatlon… maar een duatlon win je ook niet alleen door een sterke fietsbeurt.
Het resultaat van de gerichte trainingen, liet echter niet lang op zich wachten. Tijdens de korte duatlon te Wevelgem was het al meteen raak. Terwijl ik het jaar voordien nog telkens strandde op een tweede of derde plaats, kon ik nu tijdens een van m’n eerste duatlons (enkel Oostende en Horst gingen vooraf) de zege binnenhalen.

De zomer werd er eentje om van te genieten. Onder een blakende zon kon ik de topconditie verzilveren in een aantal overwinningen en podiumplaatsen. Te Vichte liep ik mijn snelste tijd op de 5 km, na van start tot finish alleen op kop te hebben gelopen en dit met open veters aan de linkerschoen. Niet echt professioneel, maar uiteraard kon ik er achteraf mee lachen.

Ondertussen had ik ook reeds het podium gehaald in de duatlons van Kortrijk en Geel en een overwinning te Izegem en De Pinte. In Izegem kon ik zelfs een scherpe 17’15” lopen op 5,4km. Scherp als je weet dat ik die week een harde trainingsweek had ingelast met een zandloop (wedstrijd te Koksijde) en een bosloop (wedstrijd te Oostende) als trainingswedstrijden.

De conditie was dus schitterend in juli en augustus, maar de echte piek moest nog komen: eind augustus en begin september. Dit voor respectievelijk het Provinciaal Kampioenschap duatlon en het Belgisch Kampioenschap SD te Wetteren. Op het PK pakte ik brons en op het BK ging ik de laatste loopproef in negende positie in. Krampen sloegen me echter terug naar een zestiende plaats. Doel bereikt, want op m’n eerste BK hoopte ik op een plaats in de top 20-25.

Een normaal mens zegt dan… het is mooi geweest. Een mooi seizoen met twee kersen op de taart. Nu wat rusten en dan terug opbouwen naar het volgende seizoen.
Een kortsluiting in mijn hersenpan zorgde er echter voor dat er toch nog geen einde kwam aan m’n seizoen. Ik moest en zou nog eens vlammen op de kerstcorrida te Deerlijk.
Iedereen weet dat de definitie van een kerstcorrida betekent dat het gaat om een corrida die doorgaat tijdens de kerstperiode… en kerstmis valt natuurlijk in december… waar het seizoen al lang zou moeten gedaan zijn.

In oktober en november liet ik de conditie iets zakken om me zo weer voor te bereiden op de laatste wedstrijden in december. Onderweg kon ik toch nog het podium halen in Tiegem en de veldlopen te Waregem en Brugge.
Blij was ik ook toen ik vriend en clubmakker Bert Deschodt in Ingelmunster aan de eindzege in het veldloopcriterium kon helpen.
Pas begin december ging de conditie terug naar een piek. Ik voelde in de wedstrijden te Waregem en Deinze dat ik klaar was om sterk te presteren in Deerlijk.
En toen begon het te sneeuwen…
Daar stond ik dan met mijn vormpeil. Het zag ernaar uit dat ik beter had getraind voor het vierschansen-tornooi ipv de corrida.
Seizoen gedaan. Of toch niet.
De San Silvestercross te Sint-Eloois-Winkel had ik nog nooit gelopen en viel net een week na Deerlijk. De sneeuw was ondertussen gesmolten en liet toe dat ik mn seizoen op een mooie manier kon afsluiten, een weekje later dan voorzien.

Op nu naar volgend seizoen, maar niet zonder eerst mijn trainer eens goed te bedanken. Want de resultaten zijn ook voor een groot deel aan hem te danken. Blindelings vertrouwen, een hechte band en heel goede schema’s hebben ervoor gezorgd dat ik de geschenkjes op mijn verlanglijstje heb gekregen. En dan ben ik even blij als een klein kind.

Merci!

Bedankt ook aan iedereen die me langs de weg steeds komt aanmoedigen, ‘mijn’ schitterende webmaster (voor de website en het nemen van de foto’s).
Ik wens jullie allen een fantastisch eindejaar en een gezond, gelukkig en sportief 2010!!

Ps: die kortsluiting heeft geen blijvende letsels nagelaten…

Zondag 27 december 2009

Overwinning San Silvestercross

Vandaag gestart in de gekende San Silvestercross te Sint Eloois Winkel. Eigenlijk bizar, want in mijn lang loopverleden ben ik nog nooit aan de start verschenen van deze wedstrijd (of het moet heel lang geleden geweest zijn… en dus uit m’n geheugen gewist). Nochtans een mooie wedstrijd, met heel wat volk en een leuke sfeer. Om verscheidene redenen kwam ik er echter nog niet aan de start.

Ook dit jaar stond de wedstrijd niet op m’n programma. Eigenlijk moest ik nu reeds een week aan het rusten zijn. De sneeuwomstandigheden van vorige week hebben er echter anders over beslist. En ik mag niet klagen! In extremis de wedstrijd toch nog op m’n programma gezet en op een mooie manier kunnen winnen.

Morgen maak ik de balans op van m’n seizoen, en dan plaats ik wel nog een berichtje.
Nu wordt het eens zalig niets doen en frietjes eten (is al veel te lang geleden).

Take care.

Zondag 20 december 2009

Hoe vredig dwarrelende vlokjes uit een kinderdroom een nachtmerrie kunnen betekenen voor een sporter

Zaterdag 19 december – 21.35u
Ik kruip in m’n bed. Terwijl ergens in Moorslede de prijsuitreiking van het West-Vlaams veldloopcriterium aan de gang is, en ik eigenlijk mijn beker zou moeten in ontvangst nemen, heb ik ervoor gekozen om thuis te blijven. Rusten is immers belangrijk. Alles in functie van de kerstcorrida te Deerlijk. Zot word ik van die wedstrijd. Reeds van kinds af had die wedstrijd een speciale betekenis voor me, iets magisch. Komt daar nog eens bij dat zowat onze voltallige atletiekclub gek is op die koers…en dan krijg je onverantwoorde toestanden.

Zaterdag 19 december – 21.45u
Bert, Filip en Lieven, nog drie van die jojo’s die het in hun koppeke hadden gestoken om een laatste keer te schitteren in Deerlijk, zijn wel aanwezig in Moorslede, maar zweren plechtig geen Leffe’s of andere alcoholische dranken achterover te slaan. Voor de drie mannen een heuse opgave, maar ze slagen er in! Allemaal om de dag erna goed te lopen in Deerlijk…hoe zot kan een mens zijn.

Zaterdag 19 december – 21.50u
Nog een laatste glimp door het raam. Zo’n goeie twintig jaar terug zou m’n hartje sneller beginnen slaan bij het zien neerdwarrelen van zoveel witte vlokjes. Nu daarentegen, hoop ik dat het zo snel mogelijk ophoudt met sneeuwen…er moet morgen immers gevlamd worden.

Zondag 20 december – uur onbekend, maar midden in de nacht
Ik droom hoe ik over het parcours loop. Alle bochten voor de 733ste keer verkend, elk putje weet ik liggen, nu enkel nog op het juiste moment beslissen om er vandoor te gaan…

Zondag 20 december – 7.35u
Tijd om op te staan, lang genoeg geslapen.
Ik zet me recht in bed. Sta even op. Ochtendpols 44, benen voelen goed aan. Ik voel me fris. Net als de ganse afgelopen week trouwens. Perfect, ik ben er klaar voor!
Ik duikel de trap naar beneden, op een behoorlijk orthodoxe wijze. Vol verwachting begeef ik me naar het venster aan de voordeur. Hopend dat een mirakel zich heeft voltrokken en dat het 37 graden is. Minder mag ook. Mirakels zijn immers mogelijk rond kerstmis.
De koude ondergrond aan m’n voeten confronteert me met de keiharde werkelijkheid…ik wrijf nog even in m’n ogen, misschien is het dat laatste droombeeld dat niet wil wegebben…
Neen, toch niet. Het sneeuwt! Meer nog, het ziet er naar uit dat het de ganse nacht heeft gesneeuwd. De wind blaast met een constante felheid de tegenspartelende sneeuwvlokken van links naar rechts. ’t Is niet mogelijk. Snel smsen naar m’n trainer. Maar ook hij kan de sneeuw niet doen smelten.

Zondag 20 december – 9.15u
De wind is wat gaan liggen, het sneeuwt wat minder. Het kan nog. Loopschoenen worden aangetrokken, muts tot over m’n ogen en oren getrokken. Dubbele loopbroek aan, handschoenen. Klaar om beetje los te lopen en eens echt de benen te voelen.
Bij elke stap dat ik verder in de sneeuw zak, maakt de halve droom plaats voor de confronterende werkelijkheid,… Ik zie niet in hoe ze dat gaan klaarspelen in Deerlijk. Veilig lopen op een quasi schaatspiste is een utopie.
Na vijftien minuten kom ik terug thuis. Twee gemiste oproepen van Bert Deschodt. Ik bel terug en hoor aan de andere kant van de lijn wat ik reeds vreesde… de kerstcorrida te Deerlijk wordt afgelast. Na het duatlonseizoen, zowat dé wedstrijd waarvoor ik had doorgetraind, dé wedstrijd waar ik resoluut ging voor een tijd onder de 15’45” en een plaats in de top vijf tussen de snelle mannen. Achteraf allemaal gemakkelijk gezegd, maar ik voelde me goed, liep sneller dan vorig jaar toen ik m’n record vestigde en was volledig uitgerust. Dus het kon zeker.

‘Afspraak om 10u om de frustraties los te lopen/laten?’ ‘OK’, ik leg de telefoon neer en sms naar de trainer: ‘als er hierboven een sportgod bestaat, dan heeft ie nu toch ferm met ons voeten gerammeld’. Ik begeef me opnieuw in het witte zootje en loop rustig tot bij die aardse sportgod, Flipke. De deur gaat open en Flipke hangt al aan de telefoon…yep met die andere zot, Lieven. Die kan het niet geloven dat we nu gaan lopen…
Vijf minuten later vertrekken Flupke, Bert en ikzelf voor een leuke training op witbedekte paden langs de Leie. De natuur ziet er mooi en vredig uit. Voor de eerste maal vandaag besef ik hoe schoon de sneeuw wel is…jammer dat die geen week later kon vallen.

Het wordt nu eventjes nadenken wat ik ga doen. Een rustperiode dringt zich op, want ik wil zo snel mogelijk fris beginnen aan de voorbereidingen voor volgend seizoen. Binnenkort maak ik m’n volledig programma voor de eerste maanden bekend (via de nieuwsbrief), maar ik kan nu al zeggen dat het eerste grote doel de powerman te Horst (Nederland) wordt. Meteen ook het European Championship Duathlon Long Distance. Ik wil me zo snel mogelijk kunnen focussen hierop, maar zal misschien toch nog de rust met een weekje uitstellen. Ik wil nog één keer vlammen. Waar en wanneer? Dat laat ik nog even in het midden.

Het is nu 14.19u, zo’n 11 minuten voor de start. Normaal gezien ben ik nu versnellingen aan het doen en me nog eens mentaal aan het opladen. Om dan te hopen tegen vanavond een mooi verslag te kunnen typen voor op de website. Helaas is het anders gelopen…
Ondertussen 14.21u en daar is ze…de zon :-s

Zondag 13 december 2009

Ik ben er klaar voor!

Deze morgen ben ik van start gegaan in de winterloop te Deinze. De tweede wedstrijd in mijn traditionele drieluik Waregem-Deinze-Deerlijk, met als hoofddoel uiteraard de derde wedstrijd te Deerlijk.
Deinze is de ideale laatste voorbereiding, vermits het parcours een ideale training is op zowel weerstand als snelheid. Ik ging dan ook van start op de 4,5km. Samen met Garry Vandewalle, Frederik Devuyst en Steven Dobbelaere (die laatste twee voor de langere afstand) trokken we er vandoor. Ongeveer halverwege moest ik de rol lossen op Garry, die heel sterk aan het lopen is. Hij wordt vast en zeker een podiumkandidaat voor Deerlijk. Ik kon de kloof beperkt houden en werd uiteindelijk tweede in een tijd van 15’03”, zo’n 26 seconden sneller dan vorig jaar. Een bevestiging van Waregem, waar ik 16 seconden sneller liep dan vorig jaar én een bevestiging van wat ik reeds voelde de afgelopen dagen. Ik voel me goed en de conditiepiek is er net op tijd. Het ziet er dus zeker niet slecht uit voor Deerlijk. Enkel met de knie blijf ik sukkelen, maar het hindert me blijkbaar niet om snel te lopen.

De twijfels van de voorbije weken zijn weg, het vertrouwen is er. Nu nog juist vlammen in Deerlijk…ik ben er klaar voor!

Woensdag 9 december 2009

Derde plaats te Waregem

Afgelopen zondag stond de kerstloop te Waregem op het programma.
Nogal verwarrend voor de kleine medemens onder ons, want Sinterklaas en zijn Zwarte Pieten kwamen de wedstrijd wat kleur geven (Kerst-De Sint).
Niettemin een mooi gebaar van de organisatie, want de kleintjes konden dit wel appreciëren.
Het moet gezegd, jaar na jaar wordt de wedstrijd gezelliger en krijgt meer en meer de status van een ware corrida zoals Deerlijk en andere.

Aan kleppers ontbrak het in elk geval niet. Naast onze heilige man, waren ook een aantal ‘zalig verklaarden’ aanwezig. De tien kilometer werd heel sterk bevolkt met o.m. Koen Naert, Bram Coppens, Aman Gemeda en ander schoon volk.

Ook op de korte wedstrijd was er een deelnemersveld om ‘u’ tegen te zeggen. Met Hans Omey, Lieven Vandeweghe, Lieven Demeestere, Frederik Debacker, Karl Van Biervliet, Dieter Colle, … aan de start, wist ik meteen met wie ik moest rekening houden tijdens de wedstrijd.

Tijdens de opwarming had het fel geregend en was er redelijk wat wind. Het zou dus een tactische koers worden dacht ik. Eens het startsignaal werd gegeven was de wind echter sterk in kracht afgenomen (vergis u niet, er was nog steeds een typisch Belgisch nijdig windje).

Hans Omey en Lieven Vandeweghe kozen onmiddellijk het spreekwoordelijke hazenpad. Ik dacht bij mezelf, ‘gij konijn’ meegaan! Een konijn dat twee hazen volgt…nooit eerder gezien. De benen voelden goed aan en ik kon mooi volgen in het spoor van mijn twee medevluchters. Achter me zag ik dat een groepje werd gevormd met de sterke mannen die ik hierboven heb vermeld.

Tijdens een lange strook tegen wind moest ik, zoals verwacht, mijn ‘reisgezellen’ laten vertrekken. Ze hadden gekozen voor de stoomboot, ik voor de kajak. Met nog een lange weg te gaan, zag ik dat er door het groepje achter mij volop werd gejaagd.
Uiteindelijk kon ik toch mooi stand houden en de derde plaats in de wacht slepen, wat m’n vertrouwen terug een boost heeft gegeven.

Na de perikelen van de afgelopen weken, begin ik eindelijk weer een goed gevoel te krijgen. Alleen de knie pruttelt nog tegen. Ik hoop tegen Deerlijk de overstap van de kajak naar de speedboot te hebben gemaakt, het zal in ieder geval niet aan de inzet liggen. De trainingen lopen beter en beter. Ook in het ‘kopke’ is alles opgeklaard. Ik ben bijna klaar voor Deerlijk…

Maandag 30 november 2009

Tweede plaats te Knesselare

Gisteren stond een extra wedstrijd op het programma. Gezien de afgelopen weken wat minder waren (lees: knieproblemen en ijzertekort) had ik dringend een wedstrijd nodig waar ik voluit kon gaan. Ondertussen voel ik me al wat beter, alleen de knie blijft toch wel parten spelen.

Zo beslisten we (trainer en ik) om van start te gaan in Ursel-Knesselare, voor een vijf kilometerloop.
En de wedstrijd bracht wat ik verwachtte: beterschap.
Van zodra het startsein werd gegeven ging de beuk erin. Met z’n vijven konden we al snel een kloof maken. Ik nam meteen de kop om er een redelijk tempo in te houden. Het parcours was heel verraderlijk (bosdreefjes, vals plat, heel veel wind) waardoor het af en toe stil viel, maar er meteen daarna terug een snok werd aan gegeven. Ik voelde me goed en nam het meeste kopwerk voor m’n rekening. Bewust, want ik vatte de wedstrijd aan als een doorgedreven training en wou dan ook meer dan m’n deel van het werk doen. In een lastig stuk, op zowat twee kilometer van de aankomst, bleven we nog met drie over: Frederik De Backer (de winnaar van de vorige twee edities), Hannes Vandermoere en ikzelf. Ik merkte dat Hannes en ikzelf nog het meest fris zaten, maar het was toch Frederik die als eerste probeerde te versnellen net voor de slotkilometer. Ik kon onmiddellijk counteren en versnelde zelf met een klein kloofje op mijn medevluchters als gevolg. Maar de wind stond hard en konden weer aansluiten. Ik hield het tempo strak waardoor Frederik definitief moest lossen. In de laatste vijfhonderd meter zette Hannes alles op alles en kon een kloofje slaan. Ik werd op vier seconden tweede, Frederik De Backer derde. Mijn eindtijd bedroeg 16'50"...niet zo snel zou je denken, maar ik kan verzekeren dat het parcours zich allesbehalve leende tot een toptijd. Ter vergelijking: het parcoursrecord staat op 16'38".
Al bij al dus tevreden, het gaat in goede richting. Uiteraard moet ik toch ook kritisch blijven: ik ben er nog niet...dat super gevoel moet nog komen. Ik heb het besteld op 20 december, hopelijk is het er op tijd.

Trainer Luc liet het zwart worden voor z'n ogen en kon op de tien kilometer een knappe vierde plaats uit de brand slepen! Toch had hij nog de kracht om na de wedstrijd wat vrouwelijk schoon op te merken, niwaar Lucske ;-)

Maandag 16 november 2009

Ingelmunster; een vat vol emoties

Gisteren stond de laatste cross van het veldloopcriterium op het programma: de parkloop te Ingelmunster.
In onze reeks, de seniors 1, stond nog heel wat op het spel. Bert kon alsnog eindwinnaar worden van het criterium op voorwaarde dat hij won en de huidige leider, Stijn Vermeulen, niet tweede werd. Indien Bert niet won, moest hij Stijn toch minstens twee plaatsen achter zich zien eindigen.
Voor mezelf was het afwachten. Na twee zware nachten (o.a. wegens vrijgezellenavond van een maat) achtte ik me tot niet heel veel in staat. Er kwam daar nog eens bovenop dat ik bleef last hebben van m’n knie…

Na een heel snelle start en een rappe eerste ronde waren de waardeverhoudingen duidelijk: triatleet Frederik Van Lierde liep autoritair aan de leiding. Bert liep tweede, Stijn derde. Ik volgde op korte afstand en probeerde de koerssituatie voor me in de gaten te houden. Om Bert te helpen waar mogelijk.

Na een aantal ronden liep Stijn als derde senior, met kort achter hem het opkomend talent Eebrima Cesay. Ik probeerde de kloof toe te lopen, maar strandde op een aantal meters. Toch bleef ik m’n tempo behouden om de kloof niet te laten vergroten. In de voorlaatste ronde ging Cesay voorbij Stijn. Bij het ingaan van de allerlaatste ronde wist ik dat het nu of nooit was. Met de tanden op elkaar spurtte ik naar Stijn toe en liet hem ter plaatse. Zo werd ik vierde (voor mezelf een ontgoochelende plaats) maar kon ik Bert toch aan de eindoverwinning helpen in het criterium. Ik gun het hem met heel veel plezier, dus was ik toch nog n klein beetje tevreden na afloop.
Jammer voor Stijn want Stijn is een heel sympatieke gast en ik heb veel respect voor hem. In andere omstandigheden had ik het hem zeker en vast gegund,…maar Bert is én één van m’n beste maten én ploegmaat.

Ook bij de seniors 2 was het genieten en tegelijk bibberen. Lieven Demeestere bengelde in de allerlaatste ronde achteraan het kopgroepje. Net toen hij een klein kloofje moest laten, schoot de magie van ons klavertje vier (Bert-Filip-Lieven-Michaël) in actie. Bert en ik riepen, nee schreeuwden, hem werkelijk terug bij het groepje, waardoor hij op en over Chris Vandenbroucke ging en samen met Garry Vandewalle afstevende op een ware thriller van een laatste ronde. Filip voor het brugje, Bert op het brugje en ikzelf na het brugje (insiders weten waar dit is op het parcours) schreeuwden hem om beurten ietsje dichter bij de overwinning en de westvlaamse titel. Met m’n laatste stemkrachten kon ik hem nog efkes een boost geven en de buit was binnen. Een overwinning van Lieven, maar ook een overwinning van het klavertje vier én een overwinning van de VACBL. Want ook de rest van de club zorgde voor een muur van lawaai.
Eventjes werd het rustige park te Ingelmunster omgetoverd in een kolkende en bruisende scène…dadipark was niets erbij.

Na al die positieve emoties had ik het na de wedstrijd toch wel ietsje moeilijker. De persoonlijke prestatie was niet al te denderend, en da’s nog zacht uitgedrukt. Het gevoel zat absoluut niet goed en vooral…de afgelopen dagen begon ik weer last te krijgen van mn knie. Uiteindelijk wist ik dat Ingelmunster niet goed ging zijn, gezien het gebrek aan slaap…maar toch had ik op beter gehoopt. Vorig jaar liep ik op dit ogenblik de pannen van het dak en presteerde heel goed in Deerlijk, m’n laatste doel toen. Ook nu is Deerlijk m’n laatste doel van het seizoen en het enige doel in het najaar…
Maar ik ben dan ook gene gewonen…ik denk dat m’n trainer daar kan van meespreken. Op de ogenblikken dat mijn collega-sporters liggen uit te rusten in hun zetel na een zware training, zit ik wel op één of andere vergadering…altijd maar opnieuw.
Ik ga niet beginnen janken, want ik heb er zelf voor gekozen.
Niettemin hebben de afgelopen weken me wel wakker geschud. Het is tijd om een aantal keuzes te maken en een aantal zaken te laten schieten. Ik heb keuzes altijd zo lang mogelijk uitgesteld, nu wordt het tijd om er op z’n minst toch al een aantal te maken…

En wat Deerlijk betreft…reken maar dat ik er zal staan…

Maandag 9 november 2009

Podium te Waregem en Avelgem

Ik val in herhaling, maar momenteel is het redelijk druk. Vandaar ook dat het weer een tijdje geleden is dat ik hier nog wat kon neerpennen.

De jongerencross in Waregem van vorige week is me redelijk goed bevallen. Het gevoel begon te beteren, de conditie ook. Ik heb nog een weg te gaan, maar toch…er is vooruitgang.
In Waregem kon ik terug een podiumplaats behalen: tweede na Stijn Vermeulen. Wat me vooral vertrouwen inboezemde was het feit dat achter me door een groepje werd gejaagd, maar ik toch stand kon houden.

Afgelopen zaterdag startte ik in de avondloop van Avelgem. Een nieuwe wedstrijd, georganiseerd door duatlon- en triatlonclub No Limit. Ik werd derde op de vijf kilometer in een tijd van 16’18”. Dit na Fabrice Laga en Karel Van Biervliet.

Volgende wedstrijd wordt de cross te Marke op 11 november.

Zondag 25 oktober 2009

Brugge en Moorslede

Eindelijk nog eens wat tijd gevonden om iets neer te pennen. Momenteel is het razend druk. Zowel op het werk als extraprofessioneel.
De afgelopen weken waren redelijk turbulent, ook op sportief vlak.

De dinsdag vóór de veldcross te Brugge had ik een fartlektraining afgewerkt toen ik wat pijn kreeg in de knie. De dag erop werd die pijn alleen maar erger. Zelfs in die mate dat ik mijn intervaltraining niet naar behoren kon afwerken. Bijgevolg was ik de donderdag t.e.m. de zaterdag daarop verplicht om te rusten. De zondag nam ik deel aan de cross te Brugge. Met een matige conditie en een zere knie kon ik toch nog naar een derde plaats lopen.
Brugge is dan ook een parcours dat me op het lijf is geschreven, waardoor ik er zelfs met een mindere conditie nog goed uit de voeten kan.

Vandaag stond dan de cross te Moorslede op het programma. Qua voorbereiding was het een exacte weerspiegeling van de week voor Brugge. De woensdag interval, met wat geminderde pijn, de donderdag t.e.m. de zaterdag was het weer verplichte rust. Enig verschil: Moorslede is absoluut mijn parcours niet. Een patattenveld overgoten met een hoopje koeienmest. Enkel als ik in vorm zit kan ik daar een sterke prestatie neerzetten.
Nu was dit absoluut niet het geval. Geen power in de benen…

Uiteindelijk werd ik vierde in m’n categorie, na Vermeulen, Lernout en Bert Deschodt. Gezien de mindere conditie niet verwonderlijk, maar ik hoop in Waregem toch iets beter te lopen.
Daar lopen geen koeien rond…daar zijn’t paarden.

Zondag 11 oktober 2009

Derde plaats te Tiegem

Gisteren werd Dwars door Tiegem gelopen. Voor het derde jaar op rij stond ik aan de start. De wedstrijd is redelijk lastig met twee nijdige hellingen per ronde en de wind die meestal in die periode van het jaar redelijk hard blaast. Ook nu was het niet anders.

Afgelopen woensdag kon ik terug hard doortrekken op training, de benen waren dus goed hersteld na de halve marathon. Zaterdagmorgen voelde ik me echter weer niet al te super. Ik voel dat het tijd is om nog eens de dokter op te zoeken voor een bloedcontrole.

De wedstrijd zelf dan. Bij het loslopen voelde ik me iets beter dan ’s morgens. En het was nodig. Met Frederik De Vuyst en Fabrice Laga aan de start wist ik dat het heel snel ging gaan.
Na het startschot doken we als valken naar beneden (topsnelheid van 24,9km/u). Toen we bijna beneden waren versnelde Frederik een eerste keer. Ik schoof mooi mee, Fabrice volgde. Meteen hadden we een kloof op de achtervolgers van een honderdtal meter. Op een vlak tussenstuk bleef het vlammen. Frederik trok opnieuw keihard door. Fabrice volgde en ook ik kon blijven aansluiten, maar ik zag af. Mijn medevluchters waren mannen die gewend zijn van op piste te lopen en konden hun snelheid dan ook goed gebruiken bergaf en op het vlakke. Ik was dan ook blij (ongelooflijk maar waar) toen het bergop ging. Iets na halfweg de eerste ronde kon Frederik een kleine kloof slaan, maar Fabrice en ikzelf konden met verenigde krachten weer aanpikken. Op de laatste helling van de eerste ronde trok Frederik nogmaals door. Ik moest een klein kloofje laten, en achter mij viel ook een gat met Fabrice Laga. Bij het terug naar beneden lopen in het begin van de tweede ronde buitte Fabrice nogmaals z’n snelheid uit en kwam op en over mij. De kloof werd geslagen en die bleef ook behouden. Telkens wanneer we naar beneden liepen verloor ik wat terrein. Bergop kon ik de kloof wat verkleinen of constant houden. Frederik won verdiend de wedstrijd voor Fabrice en mezelf.

Volgende zondag staat de Sodicross te Brugge op het programma. Ditmaal zonder ambities, ik vat hem aan als een doorgedreven training. Niettemin zal ik toch gas geven ;-)

Op naar de modder en het slijk!

Dinsdag 6 oktober 2009

Halve marathon te Kuurne

Vrijdagavond stond de halve marathon van Kuurne op m’n programma. Ik had er niet speciaal voor getraind, maar, gebaseerd op m’n conditiepeil, wou ik toch een tijd lopen tussen de 1’16” en 1’17”. Ik had er vertrouwen in, ook al was m’n ervaring op een dergelijke afstand heel miniem.

De vrijdagmorgen stond ik op en had eigenlijk geen al te schitterend gevoel. Ik probeerde de dag zelf wat te rusten om op m’n positieven te komen.

Tijdens de opwarming voelde ik dat de benen toch niet super waren. Maar in m’n hoofd bleef het vertrouwen, zeker na de afgelopen weken.

De start werd gegeven en meteen was het een grote warboel. Iedereen wou blijkbaar vooraan zitten. Pas na een goede kilometer werd het eindelijk wat overzichtelijker. Voor me zag ik een groepje lopen die in de eerste ronden iets boven de 17km/u liep. Het groepje waar ik vond dat ik eigenlijk moest bij zitten. Vandaar dat ik probeerde de kloof toe te lopen in de eerste grote ronde. Maar dat lukte net niet. De eerste twee ronden zat ik op schema om 1u16min te lopen. Toen begon het…zoals gezegd voelde ik me al niet te super, en het werd er niet beter op. Ik begon het me te beklagen dat ik die eerste ronde al wat pijlen had verschoten. Wat volgde was een lijdensweg. Met de tanden op elkaar geklemd, lopend van de ene gedubbelde naar de andere…en mijn licht, dat doofde verder uit. Het werd ook letterlijk donker. De straatlichten leken sterretjes, maar dan heel ver weg. De laatste twee ronden werd het afzien en nog eens afzien. Uiteindelijk kon ik eindigen in een tijd van 1u19min46sec, absoluut niet goed. Toch ben ik tevreden dat ik de wedstrijd heb uitgelopen. Ik heb er ook voor mezelf de nodige lessen uitgetrokken.

Nu wordt het de conditie wat onderhouden om dan terug op te bouwen richting de corrida van Deerlijk. Volgend weekend start ik in Tiegem, daarna volgen de crossen te Brugge en Moorslede.

Maandag 14 september 2009

BK Duatlon

Het Belgisch Kampioenschap 1/8 duatlon te Wetteren vormde de afsluiter van mijn duatlonseizoen. Niet dat ik nu meteen in de zetel ga liggen. Neen integendeel, de gretigheid is nog groot om ook andere sportieve uitdagingen aan te gaan. De eerste is reeds binnen twee weken. Dan zou ik graag de halve marathon van Kuurne lopen. Voor een loper niet zo een uitdaging zou je dan denken, maar ik heb dit jaar nog geen enkele keer twintig kilometer gelopen op training. Laat staan dat ik een halve marathon in competitieverband heb gelopen. Vorig jaar nam ik in een opwelling, voor de eerste keer ooit, deel aan de ½ marathon te Kuurne. De woensdag stond nog een intervaltraining op het programma en de donderdag besliste ik om op vrijdag toch maar van start te gaan. Maar ik heb het me niet beklaagd. In slechte weersomstandigheden liep ik een tijd van 1u19min53sec. Een jaar later en het is weer van dat…(die opwelling bedoel ik dan ;-) ) alleen weet ik het nu wat vroeger dan een dag op voorhand…
Ik reken een beetje op de algemene conditie die ik heb opgebouwd in de duatlons. Snelheid is geen probleem, een inspanning van iets meer dan een uur ook niet, gezien de eindtijd van de laatste sprintduatlons meestal om en bij het uur bedraagt. Maar het blijft toch afwachten. Eenentwintig kilometer aan een stuk lopen is toch nog iets anders. Vast staat wel dat ik een aantal minuten van mijn tijd wil afdoen en dit jaar na jaar (mijn opwelling zal deze keer dus wat langer duren) om uiteindelijk eens voluit te trainen voor die afstand. Maar dat is voorlopig nog toekomstmuziek.

De grote mate aan sportieve gretigheid heb ik te danken aan een toch wel (al zeg ik het zelf) heel mooi zomerseizoen. Het BK te Wetteren moest de kers op de taart worden.
En dat werd het ook…ware het niet dat die kers eigenlijk nog groter kon geweest zijn.

Vooraf had ik de deelnemerslijst goed bestudeerd. Ik kwam tot de conclusie dat een twintigtal atleten aan de start stond dat ik nog nooit had geklopt. Reken daarbij altijd een paar sterke mannen uit het zuiden van het land die op zo’n BK opduiken, en mijn zestal rechtstreekse concurrenten, en dan weet je dat een plaats in de top 25 heel moeilijk zou worden.
Maar ik wist dat de conditie top was en had vertrouwen. Het feit dat het parcours niet echt in mijn voordeel was (had ik vorig jaar aan den lijve ondervonden), baarde me niet zoveel zorgen. Ik hoopte stilletjes op een plaats in de top 20, dat zou schitterend zijn.

Na het eerste lopen kon ik wisselen op een vijftiende stek. Niet slecht, want het loopparcours lag me totaal niet.
Na de wissel belandde ik in een groep met een aantal sterke fietsers. In een mum van tijd was de kloof met een aantal vooroprijdende mannen gedicht. Maar toen begon de miserie. De groep was te groot om goed te kunnen samenwerken, weinigen deden hun deel van het werk en er werd om beurten gedemarreerd. De demarrages zorgden er wel voor dat de groep achter ons de kloof niet kon dichten. Voor de rest kan ik over het fietsen kort zijn: ik voelde me goed op de fiets en heb dan ook meerdere malen de kastanjes uit het vuur gehaald bij demarrages van anderen. Het gevolg was wel dat, mede door mijn toedoen (maar ook enkele andere die wel wilden werken), de groep samen bleef. Ik kon als vierde de wisselzone binnenrijden, maar van zodra ik van de fiets stapte merkte ik dat ik toch wat te gretig was geweest bij het kopwerk. Ik voelde mijn beide kuiten verkrampen. Een gevaar dat je altijd loopt als je niet wisselt van schoenen, maar het was toch de eerste maal dat ik er last van had dit jaar. Gevolg was dat ik in de eerste loopronde een achttal man me zag voorbijlopen. Mannen die ik normaal gezien in het lopen aan kan, de meeste toch. Enkel in de tweede loopronde kon ik terug wat in m’n tempo komen en nog een aantal atleten terugpakken.

Ik werd uiteindelijk zestiende op mijn eerste BK en ben daar heel tevreden mee. Alleen zegt de kritische ‘ik’ in mezelf dat het nog beter kon. Iets minder met de krachten gewoekerd tijdens het fietsen, kon me zeker en vast nog wat winst hebben opgeleverd in het lopen. Pikant detail: we liepen voor de tiende plaats! Ik ga niet beweren dat ik al in staat was om die te behalen, maar elke plaats dichter op een BK is een mooie stap vooruit!
Vandaar dus: zeker een kers op de taart, al kon het kersje nog wat groter geweest zijn!

Langs deze weg toch ook eens een pluim voor m’n trainer die me in al die tijd perfect heeft klaargezet voor het PK en het BK. Met drie podiumplaatsen in de duatlons, een bronzen plak op het PK, een mooie prestatie op het BK en drie overwinningen in loopwedstrijden kan ik terugblikken op een schitterende zomer, rekening houdend met het feit dat ik pas eind juni weer volop ben beginnen trainen. Dus, merci hé Luc!

En nu op naar Kuurne…

Maandag 7 september 2009

VACBL grote slokop te Vichte

Tussen het Provinciaal Kampioenschap te Waardamme en het Belgisch Kampioenschap te Wetteren liggen twee weken.
De afgelopen week werd vooral een week om de conditie nog een tandje aan te scherpen, de tweede week zal er vooral een worden van rust.
Vandaar ook dat ik afgelopen woensdag nog een lange intervaltraining heb afgewerkt.
Zaterdag stond in de voormiddag wat losfietsen op het programma en in de namiddag een loopwedstrijd te Vichte. In functie van Wetteren weliswaar, maar niettemin wou ik toch goed doortrekken.

De 2,5km, de 5km en de 10km gingen samen van start. Ikzelf startte op de 5 km. Na het startschot wou ik er onmiddellijk invliegen en kreeg al snel een kloofje op Bjorn Desmet, Pedro Dujardin en Dimitri Delombaerde. Laatste twee liepen de 10km, enkel Bjorn liep de 5 km. Beetje bij beetje kon ik de kloof uitdiepen en na één van de twee ronden passeerde ik in 7’41”. De tweede ronde moest ik het tempo iets laten zakken, voornamelijk door de wind die me toch wel wat parten speelde. Mijn eindtijd werd uiteindelijk 15’44”, een tijd waar ik meer dan tevreden kan over zijn. Zeker omdat ik mijn trainingen niet heb afgebouwd in functie van die wedstrijd.

Tijdens het loslopen voor de wedstrijd ontmoette ik een ex-collega van me bij ING, waarmee ik ooit nog had deelgenomen aan de aflossingswedstrijd Relais-Givrés te Brussel. Laurent Lecour, een uitstekend loper, was naar onze contreien afgezakt om eens de op de West-Vlaamse wegen te kunnen lopen. Het werd een aangenaam weerzien!

Opmerkelijk: heel wat gekend volk langs de weg die me stond aan te moedigen én die de atleten van de VACBL naar (maar liefst) vijf van de zes overwinningen zag snellen.
Inderdaad! De 2,5km werd bij de heren gewonnen door Gregory Vandekerckhove, nieuw lid bij de VACBL. Bij de dames was Kim Deweer, ook een ‘VACBL-product’, de snelste over diezelfde afstand. Op de 5km mochten Audrey Goesaert en ikzelf het hoogste schavotje betreden bij respectievelijk de dames en de heren. Op de 10km waren de zegebloemen voor Annick De Laere. Enkel bij de heren 10km was de overwinning voor een niet-VACBLer: Dimitri Delombaerde, die het knap haalde voor Pedro Dujardin (een ex-VACBLer). En het verbaast u waarschijnlijk niet als ik de bewering maak dat Dimi eigenlijk de helft van ons blauw-wit legioen kent en eigenlijk reeds een halve VACBLer is (benieuwd wat hij er zelf over denkt ;-) ).
Ook bij de jeugd werd sterk gelopen: Zowel Kevin als Robin Demeestere konden hun reeks winnen en brachten de zegeteller voor de VACBL op zeven afgelopen zaterdag.
Ook andere VACBL-ers zetten een knappe prestatie neer: Mayko en Wendy, die trainen voor de ½ marathon te Rotterdam, Claude die terug is na een ‘avontuurtje’ op de sprintnummers deze zomer, Fabienne en kinderen en Sandra, die weliswaar kwam loslopen, maar dat weekend uiteindelijk 49km zou lopen en een parochianenkoers met de fiets zou rijden. Ook Jürgen Soetaert kwam even
Voorzitter Sammy Declerck kon alleen maar glunderend toekijken!

En nu…op naar het BK…!

Maandag 31 augustus 2009

Brons op het Provinciaal Kampioenschap te Waardamme

Gisteren stond het Provinciaal Kampioenschap duatlon te Waardamme op het programma.
De conditie is goed, want Waardamme en, binnen twee weken Wetteren, stonden met stip aangeduid in m’n agenda. Ik wou absoluut scoren.

De afgelopen weken rezen echter meer en meer twijfels over een eventuele mooie prestatie. Al van de duatlon te Geel (eigenlijk ervoor, maar pas toen fel verergerd) sukkelde ik met mijn maag. Het ging van kwaad naar erger want ik had niet alleen last tijdens wedstrijden en trainingen maar eigenlijk telkens ik iets had gegeten. Ik had telkens het gevoel dat ik een baksteen had ingeslikt. Een Vlaming wordt geboren met een baksteen in z’n maag zegt men soms…ik had het gevoel dat men bij mij dit spreekwoord letterlijk had genomen.

Het gevolg was dat ik op wedstrijden met moeite energiedrank kon binnenspelen, maar dat ik me ook heel ongemakkelijk voelde van zodra ik een maaltijd naar binnen had gespeeld. Vorige week kwam daar ook nog eens diarree bij. Vooral dit laatste deed twijfels rijzen. Hoeveel zou ik verzwakt zijn hierdoor? Ik wist dat ik dit moest proberen te compenseren en probeerde, ondanks de lastige maag, toch nog zoveel mogelijk te eten en suikers op te doen. De laatste twee dagen voor Waardamme was de diarree verdwenen, maar m’n maag bleef raar doen.

Ik vertrok richting Waardamme met de zekerheid van een goede conditie, de twijfels over de maag en een Motillium als eventueel redmiddel.

Bij het loslopen voelde ik wel dat de benen goed waren, ik hoopte dus om toch nog te kunnen knallen.
En knallen werd het! Met toppers als de Fransman Jérémy Boulogne en Jochen Neyrinck aan de start werd het vlammen van bij de start. Ik keek op m’n Garmin en zag dat we het eerste stuk boven de 20km/u liepen. Uiteindelijk werd het eerste lopen afgehaspeld in 18,5km/u, het fietsen in iets meer dan 41km/u. (Zie ook wedstrijdverslag en foto’s met dank aan de webmaster!).

Ik kon uiteindelijk beslag leggen op een vijfde plaats in de totaaluitslag, en behaalde brons op het Provinciaal Kampioenschap. Een onverhoopt succes dus! Ik had, tijdens de wedstrijd, proberen niet te veel te drinken, om een opspelende maag te vermijden. Met succes!

Nu wordt het zo snel mogelijk een dokter opzoeken om het probleem aan maag- en darmstreek te situeren.

Hasta luego!

Maandag 10 augustus 2009

Derde plaats te Geel

De conditie is goed.
Dat ondervond ik de afgelopen dagen op training. Vorige week nog een sterke koppeltraining afgewerkt en de beentjes voelden goed aan.

Ik trok dan ook met het nodige vertrouwen naar Geel. Een plaats in de top vijf was mijn openlijke ambitie, maar afgaand op m’n trainingsresultaten rekende ik op meer.

De start werd gegeven en ik zat goed mee voorin. Door de vele bochten in het begin van de wedstrijd raakte ik een klein beetje ingesloten. Voor me zag ik twee man weglopen uit ons groepje maar ik kon er niet onmiddellijk naartoe. Uiteindelijk schoof ik dan toch op langszij om de achtervolging in te zetten. Ik naderde op de koplopers, maar moest tot mijn verbazing toch wat gas terugnemen (hoewel ik vond dat het niet echt supersnel ging). Ik voelde me niet al te schitterend en bleef dan maar gewoon tempo lopen. Van achter mij kwamen o.a. Wim Vanleene en Filip Parrein opzetten.
Filip snelde naar de koplopers, en ik moest hem laten gaan.
Tijdens de tweede ronde kon ik toch terug wat versnellen en wat opschuiven naar voor. Dankzij een snelle wissel vertrok ik als tweede in het fietsen, net na Filip Parrein en voor Wim Vanleene.
Filip had al snel een paar seconden genomen en Wim en ikzelf zetten de achtervolging in. Het slechte gevoel tijdens het eerste looponderdeel was een voorbode van wat nog zou volgen. Gedurende bijna het volledige fietsonderdeel had ik veel last van m’n maag, met braakneigingen tot gevolg. Hoezeer ik ook probeerde, ik kon me niet volledig geven. We naderden dan ook niet meer op Parrein, waardoor het er naar uit zag dat de we gingen strijden voor de tweede plaats.
Op driekwart ronde van de wissel kwam echter een groep aansluiten. Daarbij o.a. Nico Smessaert, Olivier Vandevoorde, Niels Heye en Sam Lepoutre.
De ene demarrage na de andere zorgde ervoor dat ons groepje ietwat verbrokkeld richting wisselzone reed.
Mijn maag had ondertussen haar grootste kuren gehad en ik kwam beetje bij beetje terug op m’n positieven. Na opnieuw een vlotte wissel kon ik als vierde vertrekken voor de laatste 2,5km. De eerste meters vlotten niet zo goed, waardoor Wim Vanleene wat afstand kon nemen en op weg leek naar plaats twee. Uiteindelijk kon ik dan toch het juiste tempo vinden en raapte de nummer drie op. Beetje bij beetje naderde ik tot bij Vanleene, maar ik strandde uiteindelijk op 4 seconden.
Al bij al ben ik tevreden, maar toch ook ontgoocheld want er had zeker meer ingezeten.

Op naar de volgende wedstrijd!

Zondag 26 juli 2009

Overwinning te Izegem

Na de Schorreloop van afgelopen maandag, stond woensdag de Beach Run te Koksijde op het programma. Traditioneel een wedstrijd met heel wat deelnemers, maar ook een wedstrijd die heel moeilijk te lopen is. Er wordt gestart op de weg, met een snelle start als gevolg, waarna je eerst op het zacht strand terecht komt en je tempo volledig wordt gebroken, om dan vervolgens op het hard strand het tempo terug op te trekken.
Het eerste deel op het strand hadden we de wind in de rug. Er werd gevlamd. Het kopgroepje dat zich had gevormd in de aanloopstrook en waarvan ik deel uitmaakte, viel al snel uiteen. Voor me liepen o.a. Wim Coussement en Gino Bonte. Hoewel ik geen zware benen had van de maandag, kon ik blijkbaar toch niet super snel lopen en moest ik dus een aantal mannen laten passeren.
Aan het keerpunt kregen we de wind op kop. Misschien durfde ik niet echt diep gaan in het eerste deel omdat ik van vroegere edities wist, dat je volledig kan stilvallen tegen wind.
Maar ik viel allesbehalve stil in het tweede deel. Integendeel, ik naderde terug op Bonte en Coussement die voor me liepen, maar ze terugpakken zat er jammer genoeg niet meer in.
Uiteindelijk werd ik achtste.

Afgelopen vrijdag liep ik dan de vijf kilometer van de Izegemse Bosmolensloop. De derde wedstrijd in vijf dagen, ik hield er dus rekening mee dat de benen wat minder zouden zijn.
Maar niets was minder waar.

Het startschot werd gegeven voor zowel de deelnemers van de vijf als de tien kilometer samen. Ik nam onmiddellijk de kop, met de rest achter mij. Tijdens de kleine aanloopronde versnelde ik eventjes om de benen te testen. Ik kreeg de bevestiging van wat ik voelde in de opwarming, de benen waren goed!
Na de aanloopronde volgden nog twee grote ronden. Bij het ingaan van de eerste ronde versnelde ik nogmaals en zag dat er nog enkelen volgden. Ik twijfelde even of ik zou doortrekken, want er stond heel wat wind. Uiteindelijk besliste ik om nog even te versnellen. Enkel Kobe Witdouck en Nico Serroen (10km) konden nog volgen. Ik voelde me goed en wou er alleen vandoor. Van zodra de wind in de rug kwam te zitten versnelde ik nog tweemaal, en liep zo alleen voorop. Bij het ingaan van de tweede ronde zag ik dat ik een redelijke kloof had op mijn concurrenten van de vijf kilometer. Eerste achtervolger was Nico Serroen die aan kop liep op de 10km.
Uiteindelijk kon ik finishen in een tijd van 17’15”, iets boven de 18km/u. Gezien de sterke wind en het feit dat ik voortdurend op kop liep, ben ik heel tevreden. Ook het feit dat het de derde wedstrijd was in vijf dagen, en ik me nog steeds heel goed voelde schept vertrouwen.

Nu nog een tweetal weekjes bij trainen en dan op naar de duatlon te Geel!

Dinsdag 21 juli 2009

Een helse week

De komende week wordt het afzien. Met drie loopwedstrijden op m’n programma (respectievelijk maandag, woensdag en vrijdag) heb ik weinig tijd om uit te blazen. Maar het moet. De loopconditie, of eerder de loopsnelheid, moet nog wat worden bijgeschaafd.

De eerste wedstrijd zit er ondertussen al op. Maandagavond startte ik in de Schorreloop te Oostende. Het was de eerste maal dat de wedstrijd plaats vond. Niettemin kon de organisatie toch rekenen op een heel sterk deelnemersveld: Davy Stieperaere, Europees kampioen duatlon Jurgen Dereere, Nico Algoet, Patrick Van Petegem, Wim Coussement en Wim Mory om maar enkelen te noemen.
Een hoop snelle mannen dus.

Het startshot werd gegeven om 18u voor een wedstrijd van 10,5km over drie ronden. Het parcours bevatte heel wat bochten waardoor er veel tempowisselingen waren. Ook de wind en het voornamelijk lopen op onverharde ondergrond zorgden ervoor dat het parcours op zich toch wel lastig was.

Vooraan koos Davy Stieperaere al snel het hazenpad. Na hem volgden Nico Algoet en Jurgen Dereere, op korte afstand gevolgd door Patrick Van Petegem en Wim Coussement.
Daarachter vormde zich een groepje met o.a. Nicolas Fousse, Wim Mory, Christof Desimpel en ikzelf. Ik voelde me goed en zag de eerste ronde totaal niet af. Vermits ik er toch een heel goede training van wou maken, nam ik vaak de kop en wisselde die af met Mory en Desimpel. De rest hing aan het rekkertje. Beetje bij beetje naderden we op Wim Coussement en bij het ingaan van de tweede ronde konden we aansluiten. Ik bleef heel wat kopwerk voor mijn rekening nemen. Een sterk lopende Wim Mory plaatste regelmatig een tempoversnelling, maar ik kon gemakkelijk antwoorden.
In de laatste ronde kreeg ik het iets moeilijker en moest op anderhalve kilometer van het eind Christof Desimpel laten antwoorden op de versnelling van Mory. Ik kon uiteindelijk toch nog blijven volgen, de rest moest er af. Na nog tweemaal een tempowisseling was Mory alleen op weg naar de vijfde plaats. Ikzelf kon nog beslag leggen op de zesde plaats en de derde plaats in m’n categorie.

Mijn tijd (37’54”) lijkt niet scherp, maar in vergelijking met de anderen zeker niet slecht. Het parcours en de wind spelen hierin zeker mee. Dus al bij al een meer dan geslaagde wedstrijd.
Woensdag loop ik de vijf kilometer op het strand van Koksijde en dan volgt vrijdag normaal gezien nog een laatste wedstrijd.
Op 9 augustus start ik dan in de duatlon van Geel en zijn we weer vertrokken voor een opeenvolging van wedstrijden.

Donderdag 16 juli 2009

Onze happening te Kortrijk; tweede plaats voor eigen volk

Afgelopen weekend stond mijn tweede duatlon op rij op het programma.
Na de overwinning te Wevelgem, lag de druk toch al iets hoger om goed te presteren.
Eerlijk gezegd had ik gehoopt om me wat te kunnen weg steken achter het feit dat ik nog niet super lang terug aan het trainen ben, maar na de wedstrijd te Wevelgem was dit absoluut niet meer het geval.

Toch stond ik met twijfels aan de start in Kortrijk. Het is absoluut niet mijn parcours, maar daarentegen kan een (sport)mens voor eigen volk altijd wat meer. Zeker als de supporters je zo aanmoedigen.

De start werd gegeven en duo’s en duatleten vertrokken samen voor een afstand van 3,5km lopen, 20,5km fietsen en nogmaals 3,5km lopen. De smalle afdaling van de Kulakberg zorgde  toch wel voor wat problemen. Het was drummen geblazen om vooraan te zitten, om zeker te zijn dat er geen gaten vielen.

Uiteindelijk kon ik nog redelijk stand houden in het lopen en begon, samen met Lieven Vandeweghe, als tweede aan het fietsen. Dit op een vijftal seconden van Kenneth Vandendriessche, die de leiding had genomen.

Net op het moment dat één van de duo’s ons bijhaalde en meteen versnelde op de helling, zat ik juist efkes à bloc. Jammer, want ik besefte dat ik moest meegaan. Zoniet zou koploper Vandendriessche een goede ‘brommer’ hebben aan hem. Dit laatste gebeurde ook, waardoor ik me genoodzaakt zag om te wachten op de naderende groep achter ons. Ondertussen was de kloof vooraan uitgediept tot 20 seconden. Iets na halfweg de eerste ronde, vond een groep van een zestal man aansluiting bij Lieven en mezelf. Daarbij een aantal duo’s, maar ook concurrenten Jesse Van Nieuwenhuyse en Olivier Vandevoorde.
Het ging echter jammer genoeg niet voldoende snel in de groep, waardoor ik al snel besefte dat de kloof met de koplopers onoverbrugbaar was.
Ik besloot dan maar alles te zetten op het tweede lopen, om toch nog een podiumplaats in de wacht te slepen.
Net voor het eind van de laatste fietsronde liep het echter bijna mis. Op de helling op de St Denijseweg zag ik dat een aantal aan de kop van de groep wilden sleuren. Ik probeerde langs links binnendoor te glippen om zeker mee te zijn, maar werd twee keer gekwakt. Het gevolg was dat ik eventjes van de baan geraakte in de gravelsteentjes en een gat moest laten met de groep voor me.
Ik kon gelukkig redelijk snel corrigeren en de kloof met de groep nog voor we boven waren opnieuw dichten.

Een goede wissel zorgde ervoor dat ik samen met Jesse Van Nieuwenhuyse vertrok op plaatsen twee en drie. Ik klokte de snelste looptijd af en werd hiermee nog tweede in de einduitslag. Heel tevreden, want meer zat er nog niet in. Kenneth behaalde zijn (denk ik) eerste duatlonzege, maar er zullen er ongetwijfeld nog heel wat volgen. Hij was zeker de sterkste in Kortrijk.

Ondanks de mindere weersomstandigheden op zaterdag, werd zondag toch een stralende dag. Moe maar tevreden kunnen we met KTDC terugblikken op een meer dan geslaagde happening. De commentaren waren positief, de organisatie verliep vlotjes en ook het afbreken achteraf ging heel snel.
Bedankt aan iedereen die zich voor de volle honderd procent heeft ingezet om er wederom een succes van te maken!

Next year again!

Maandag 6 juli 2009

Overwinning te Wevelgem, op naar Kortrijk.

We zijn terug vertrokken! Na een moeizame eerste drie weken trainen met twee loopwedstrijden in geprogrammeerd, stond gisteren opnieuw de eerste duatlon op het programma. Ik had gekozen voor de sprintduatlon te Wevelgem met het oog op de wedstrijd te Kortrijk.

Het parcours van Wevelgem ligt me goed en bovendien is zo een korte afstand ideaal om je snelheid/explosiviteit wat op te krikken.
Net voor de start had ik nog het gevoel alsof ik door m’n knie zou zakken. Een plotse pijnscheut deed me efkes twijfelen om te starten. Maar enkele minuten later was alles over en kon ik me focussen op de start van de wedstrijd.
Het werd een wedstrijd op het scherpst van de snee, maar ik kon het uiteindelijk halen. Tweede en derde werden respectievelijke Sam Lepoutre en Jesse Van Nieuwenhuyse (geen familie), beiden van ETZ-team van Wevelgem. Toch wel een verrassing!

Wat me vorig jaar niet lukte, lukt me dit jaar wel: een duatlonoverwinning in de wacht slepen.
Moe maar tevreden keerde ik huiswaarts. Tevreden, want na mijn weken van inactiviteit en de weinige tijd voor heropbouw vind ik de prestatie zeker niet slecht. Langs de andere kant zijn mijn tijden nog niet van die aard om al te kunnen spreken van goede conditie, laat staat topconditie. Er moet dus nog hard worden gewerkt de komende weken.

Volgend weekend staat de duatlon te Kortrijk op het programma. Dé duatlon die vorig jaar met rood stond aangestipt in m’n agenda. De conditie was op dat ogenblik goed, maar ik zat toen gevangen tussen de sportivo-ploegmaats. Dit jaar vrees ik echter nog niet te kunnen meedoen voor de prijzen in ‘onze’ duatlon.. Het selectieve parcours zorgt ervoor dat de mannen in vorm er bovenuit steken. Anders dan in Wevelgem kan je een dergelijke wedstrijd met karakter en een basisconditie alleen niet winnen.

Enfin, we zien wel. Ik zal zaterdag aan de start staan met een helm vol realisme, maar met twee ton motivatie in de benen (hopelijk wegen die niet te zwaar).

Vrijdag 3 juli 2009

Back in the game…

Het heeft een tijdje geduurd, maar ik ben terug klaar om me volledig te focussen op het tweede deel van het duatlon- en atletiekseizoen. In de duatlon moeten de meeste wedstrijden nog komen, dus eigenlijk zitten we hier nog niet eens aan de helft.

De afgelopen maanden stonden, zoals jullie wellicht wel weten, in het licht van de Vlaamse parlementsverkiezingen. Ik ben tevreden met mijn persoonlijke uitslag, minder met die van de partij. Hoewel…de ‘strijdvaardige’ sportman in mij stelt me toch geen honderd procent tevreden met de persoonlijke score (2.622 voorkeurstemmen). Het kan immers altijd nog beter.

Genoeg nu over politiek, we focussen ons terug op de sport. Ik ben reeds terug een aantal weekjes aan het trainen, maar kreeg toch die fysieke en mentale vermoeidheid van tijdens de campagne niet onmiddellijk uit mijn lijf.
Beetje bij beetje voel ik dat dit nu aan het beteren is.

Vermits de duatlon van Kortrijk voor heel binnenkort is, ben ik toch onmiddellijk begonnen met het lopen van een aantal wedstrijden, om terug in dat ritme te geraken.
In Hulste liep ik  een 10km en kon beslag leggen op een achtste plaats. Vorig weekend startte ik op een vijf kilometer in Oudenaarde. In de bakkende zon werd ik tweede na Frederik Devuyst. Al bij al niet slecht om te herbeginnen, maar de gelopen tijden drukken me wel met de neus op de feiten: de basis is er, maar ik zit nog ver van mijn topconditie. De duatlon van Kortrijk wordt er dus eentje van ‘meefietsen en zien waar we eindigen’. Hoewel, het is en blijft voor eigen club…dus dan kan je altijd dat tikkeltje meer.

Als voorbereiding voor Kortrijk start ik dit weekend op de korte duatlon te Wevelgem om wat op snelheid te trainen.
Dit jaar wordt de duatlon van Loenhout niet opgenomen in m’n programma. De eerstvolgende wedstrijd na Kortrijk zal een loopwedstrijd zijn, om dan te pieken naar eind augustus-september met o.a. het BK 1/8 duatlon te Wetteren.

Ik snak naar die eerste ‘duatlonwissel’ ;-)

Grtz,

M.

Vrijdag 24 april 2009

And we’re back!

Momenteel zijn het heel drukke tijden. Op 7 juni ben ik kandidaat voor de Vlaamse Parlementsverkiezingen, en dit op de 4de opvolgerplaats op de Open Vld lijst.
Ik ben dan ook ’s avonds nog zelden thuis. Na het werk probeer ik nog te trainen en daarna heb ik meestal nog een vergadering.

Niettemin probeer ik voorlopig nog een stukje van mijn wedstrijdprogramma in het voorjaar af te werken. De prestaties zullen weliswaar iets minder zijn, maar de basis moet er toch zijn om deze zomer te kunnen presteren. Normaal gezien stonden nog vijf wedstrijden gepland in het voorjaar. Waarschijnlijk wordt dit gereduceerd tot een drietal, waarvan komend weekend Oostende.

Afgelopen weekend stond de eerste duatlon op het programma. En meteen was het er eentje niet al te dicht bij de deur: de 1/3 Powerman te Horst (Nederland). Mijn conditie is redelijk tot goed op dit moment, maar, zoals hierboven aangegeven, zorgt het drukke leven voor een niet al te fris gevoel. Ik startte dus met een dubbel gevoel.

Uiteindelijk werd de wedstrijd al bij al een meevaller. Tijdens het eerste lopen konden we ons met z’n drieën afscheiden van de rest. Ik kon uiteindelijk als tweede de wisselzone indraaien met een kleine achterstand op de leider in de wedstrijd. De eerste fietsronde werd echter een helletocht. Een verkrampte maag en braakneigingen zorgden ervoor dat ik werd voorbijgevlamd door een aantal achtervolgers (zakte zo weg naar plaats 10). Bovendien speelde de wind absoluut geen verstoppertje in Nederlandse akkers. Opgeven kwam echter niet in me op, en ik bleef doorbijten. De tweede ronde begon ik er door te komen en kon ik stand houden op de tiende plaats. Het tweede looponderdeel ging vlot en ik kon, met een derde snelste looptijd, nog oprukken naar plaats negen.

Conclusie: tevreden over het lopen, niet tevreden over het fietsen.
Op naar Oostende, opnieuw een niet-stayer wedstrijd!